Παρελάσεις

Σημαιοφόρος μαθήτρια παρέλασε ξυπόλητη στην Αθήνα

Ματαίωση παρελάσεων σε Γιάννενα, Ξάνθη, Γρεβενά και Κομοτηνή λόγω… καιρού

Στη ματαίωση των παρελάσεων για τον εορτασμό της επετείου της 28ης Οκτωβρίου με το αιτιολογικό των δυσμενών καιρικών συνθηκών προχώρησαν οι τοπικές αρχές σε Γιάννενα, Ξάνθη, Κομοτηνή και Γρεβενά.
Συγκεκριμένα, στα Γιάννενα τη σχετική απόφαση για ματαίωση της μαθητικής παρέλασης έλαβε Περιφέρεια Ηπείρου (Π.Ε. Ιωαννίνων), ενώ λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών, ματαιώθηκε χθες
και η αναπαράσταση της μάχης της Γκραμπάλας, στο Καλπάκι, η οποία αποτελεί και τη μεγαλύτερη εκδήλωση στο νομό Ιωαννίνων για το Έπος του '40.
Στην Ξάνθη η Π.Ε. Ξάνθης ματαίωσε μεν την μαθητική παρέλαση όχι όμως και τη στρατιωτική, ενώ και η Π.Ε. Γρεβενών αποφάσισε να ακυρώσει την παρέλαση «λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούν στην πόλη».
Για τους ίδιους λόγους ματαιώθηκε και η μαθητική παρέλαση στην Κομοτηνή από την Π.Ε. Ροδόπης.

aftodioikisi.gr

Παρέλαση εξπρές στην Αθήνα:μαθήτρια παρέλασε ξυπόλυτη.

Η συντομότερη μαθητική παρέλαση (μόλις 15 λεπτά) των τελευταίων ετών πραγματοποιήθηκε σήμερα στην Αθήνα. Υπό το φόβο της διαμαρτυρίας από τους μαθητές μιας και το κοινό δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να προσεγγίσει την εξέδρα των επισήμων, τα σχολεία που παρέλασαν φέτος ήταν τα μισά σε σχέση με τις άλλες χρονιές και στην πλειοψηφία τους ιδιωτικά.

Σύμφωνα με πληροφορίες πολλά δημόσια σχολεία κόπηκαν την τελευταία, κυριολεκτικά, στιγμή, υπό το φόβο των διαμαρτυριών των μαθητών. Παρ' όλα αυτά μαθήτρια παρέλασε ξυπόλυτη.

aftodioikisi.gr

Ένταση και αποδοκιμασία στις παρελάσεις στην Κρήτη

Με ένα πλακάτ που κράτησε πολίτης απέναντι από την εξέδρα των επισήμων , στο οποίο ανέγραφε "Θέλουμε πίσω την αξιοπρέπειά μας", και τους μαθητές του Λυκείου Ν. Αλικαρνασσού να υψώνουν τη γροθιά τους , την ώρα που περνούσαν μπροστά από τους επίσημους, ολοκληρώθηκε η μαθητική παρέλαση στην περιοχή, ενώ με ενδιαφέρον αναμένεται η παρέλαση στο Ηράκλειο, σύμφωνα με τοcretalive.gr.

Στην εξέδρα των επισήμων βρέθηκαν μόνο ο Δήμαρχος Ηρακλείου, Γιάννης Κουράκης, αντιδήμαρχοι και εκπρόσωποι των στρατιωτικών και αστυνομικών αρχών, ενώ κανένας από τους μαθητές που παρέλασαν δεν γύρισε το κεφάλι στην πλευρά της εξέδρας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κόσμος που συμμετείχε στην εκδήλωση της Κυριακής ήταν πολύ λιγότερος από άλλες χρονιές.

nooz.gr

Πότε και πως ξεκίνησαν οι πρώτες μαθητικές παρελάσεις

Η παράδοση των μαθητικών παρελάσεων είναι πολύ παλιά στη χώρα μας. Οι ρίζες της φθάνουν στον προηγούμενο αιώνα. Οι πρώτοι που παρέλαυναν ήταν οι φοιτητές σε στιγμές εθνικής κινητοποίησης. Τα σχολεία εμφανίζονται παραταγμένα στην εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου 1924, ημέρα που συνέπιπτε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Τα επόμενα χρόνια ανφέρονται μόνο πρόσκοποι και μαθητές στρατιωτικών σχολών που πλαισιώνουν τη στρατιωτική παρέλαση. Το 1932 στην Αθήνα τα σχολεία συμμετέχουν μαζί με τους προσκόπους, τη “φρουρά της πόλης” και τις “εθνικιστικές οργανώσεις” σε παρέλαση ενώπιον επισήμων στον Αγνωστο Στρατιώτη.
Ομως για πρώτη φορά η μαθητική παρέλαση παίρνει χαρακτήρα επίσημο και συμπληρωματικό ως
προς τη στρατιωτική, από το 1936. Το Μάρτιο της χρονιάς αυτής παρελαύνουν τα σχολεία επικεφαλής της πομπής, μπροστά στον Μεταξά και τον Βασιλιά. “Πρώτον παρήλασαν τα σχολεία, άι οργανώσεις, οι τροχιοδρομικοί, αντιπροσωπεία χωρικών Μακεδόνων με τας εθνικάς των ενδυμασίας, οι παλαιοί πολεμισταί”, διαβάζουμε στο ‘Εθνος’ της 25.3.36. Ακολούθησε το στράτευμα. Ηταν μια πρώτη δοκιμή για τον επίδοξο δικτάτορα. Λίγους μήνες αργότερα, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ανάπτυξη της στρατιωτικής συνείδησης της νεολαίας και θα χρησιμοποιήσει γιορτές και παρελάσεις ως όργανα για την επίτευξη των σκοπών της. Το φασιστικό μοντέλο που θαύμαζε ο δικτάτορας πρόβλεπε κάθετη στρατιωτική οργάνωση της νεολαίας και έδινε ιδιαίτερο βάρος στις “γυμναστικές επιδείξεις”, στις “παρατάξεις”, στις “παρελάσεις” και στις “λαμπαδηφορίες”. Η ελληνική μίμηση δεν έφτασε βέβαια την εφιαλτική επιβλητικότητα των γιορτών που οργάνωνε ο Μουσολίνι ή ο Χίτλερ , αλλά ακολουθούσε πιστά τη συνταγή τους. Στο διάστημα αυτό, η προσοχή δόθηκε κυρίως στην οργάνωση της ΕΟΝ, και δια μέσου αυτής επιβάλλονταν στα σχολεία οι επιδιωκόμενοι καταναγκασμοί.
Ο ίδιος ο Μεταξάς σημειώνει στο Ημερολόγιό του στις 25 Μαρτίου 1938: “Τι όνειρο ήταν χθες και σήμερα! -Χθες στο πεδίον του Αρεως με την Εθνική Νεολαία. Το έργον μου! Εργον που ενίκησε μέσα σε τόσες αντιδράσεις! Σχεδόν 18 χιλιάδες παιδιά από Αθήνας και Πειραιά, περίχωρα και από πολλές επαρχίες. Φάλαγξ “Ι.Μεταξά” Πατρών! (…) -Σήμερα. Τελετή. Ενθουσιασμός. Αποθέωσις. Παρέλασις στρατού θαυμασία. Απόγευμα παρέλασις Σχολείων Προσκόπων κτλ. και Εθνικής Νεολαίας με τα Τάγματα εις την ουράν. Αι φάλαγγες της ΕΟΝ ατέλειωτοι! Ολοι ντυμένοι! Περίπου 12-14 χιλιάδες! Εντύπωσις εις τον κόσμον καταπληκτική!”
Σε μια από τις δεκάδες παρελάσεις μαθητών-φαλαγγιτών που οργάνωσε η 4η Αυγούστου στο Παναθηναϊκό Στάδιο, ο Μεταξάς απευθύνθηκε προς τον Γεώργιο Γλίξμπουργκ: “-Ιδού, Μεγαλειότατε, ο στρατός σας, εις τον οποίον και μόνον πρέπει να στηρίζεσθε.” Ο Βασιλιάς θυμόταν το μάθημά του. Και στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1941 συνεχάρη με ημερήσια διαταγή του την ΕΟΝ, η οποία “με πλήρη συνείδησιν της μεγάλης ημέρας, παρήλασεν ενώπιόν μου εις αρτίους σχηματισμούς και παρετάχθη κατά την δοξολογίαν με υπερηφάνειαν και κατανόησιν (…) Δια της τοιαύτης εμφανίσεώς της, ελάμπρυνε την ημέραν της Εθνικής μας Εορτής, αναπληρώσασα τον Στρατόν μας, όστις γενναίως μάχεται δια την τιμήν και Ελευθερίαν της Πατρίδος.”
Από τότε η σχολική παρέλαση συνδέθηκε απόλυτα με τη στρατιωτική, και η απουσία των μαθητών θεωρήθηκε αξιόποινη πράξη, ισοδύναμη με την παράβαση στρατιωτικού καθήκοντος. Η εμφυλιοπολεμική περίοδος δεν βελτίωσε φυσικά τις συνθήκες. Η δικτατορία δε χρειάστηκε να κάνει τίποτα περισσότερο απ’ το να κοντύνει λίγο τα μαλλιά των αγοριών και να μακρύνει τις φούστες των κοριτσιών. Ηδη στην πρώτη παρέλαση της επταετίας, ο τότε “αντιπρόεδρος” Σπαντιδάκης δήλωνε πολύ ευχαριστημένος: “Είμαι άπολύτως ικανοποιημένος από την εν γένει εμφάνισιν των παρελασάντων τμημάτων (sic) της μαθητιώσης νεολαίας Θεσσαλονίκης. Κατεδείχθη, ότι οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί, ενστενισθέντες τας αρχάς της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου, δίδουν ιδιαιτέραν προσοχήν εις την εκπαίδευσιν και μόρφωσιν της μαθητιώσης νεολαίας, της οποία το φρόνημα και το ήθος είναι λίαν υψηλά σήμερα.”
Και οι κυβερνήσεις της μεταπόλίτευσης δεν διανοήθηκαν να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα των υποχρεωτικών μαθητικών παρελάσεων. Φρόντισαν μόνο να απαλύνουν τις ακρότητες του στρατιωτικού καθεστώτος και να προσαρμόσουν τον καταναγκασμό στα “δημοκρατικά ήθη”. Αλλωστε και η Αριστερά που είχε απήχηση εκείνη την εποχή δεν ζήτησε ποτέ να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις. Απαίτησε μόνο να συμπεριληφθούν στους παρελαύνοντες και τα σωματεία των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης.
Για μία και μόνο φορά ετέθη θέμα κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων ως αναχρονιστικού θεσμού, αλλά αμέσως η ιδέα απερρίφθη κατηγορηματικά. Ηταν τον Φεβρουάριο του 1984, όταν δημοσιεύθηκε η είδηση. Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα “Ειδήσεις” επιδοκίμασε την απόφαση: “Αξια για κάθε έπαινο η πρωτοβουλία του υπουργείου Παιδείας να θέσει τέρμα στις παρελάσεις των μαθητών. Το ολοκληρωτικής νοοτροπίας έθιμο της στρατιωτικοποίησης των νέων, ακόμα και των εξάχρονων παιδιών, με τη ‘ζύγιση’ και τη ‘στοίχιση’, με την ‘κεφαλή δεξιά’, με την απόδοση τιμών στον υπουργό, στο νομάρχη ή στο δεσπότη, δεν συναντάται στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Οχι πάντως στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Γιατί καλλιεργεί στη νεά γενιά ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας, τέτοια που ελάχιστα συμβάλλει στη διαμόρφωση ελεύθερων κι ανεξάρτητων συνειδήσεων.”
Η εφημερίδα καλά τα έλεγε. Μόνο που την ίδια μέρα, ο τότε υπουργός Παιδείας Απόστολος Κακλαμάνης έσπευδε να διαψεύσει την είδηση, δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι ούτε απόφαση ούτε καν παρόμοια σκέψη δεν υπήρχε. Από τότε κανείς υπουργός δεν διανοήθηκε να αναρωτηθεί για τη σχέση μιας στρατιωτικής επίδειξης με τη διαδικασία της εκπαίδευσης.

(www.iospress.gr. Ελευθεροτυπία, 29/10/1995)

Παρουσιάζουμε την ανακοίνωση της εφ. “Εμπρός”, επειδή κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ότι, τάχα, παρελάσεις γίνονταν από το τα τέλη του 1800. Αν κάποιος θεωρήσει ότι “ανακάλυψε το ζεστό νερό” με τη διπλανή ανακοίνωση του 1897, ας τη ξαναδιαβάσει προσεχτικά. Δεν αναφέρεται για καμια μορφή παρέλασης, αλλά για πεζή μετακινηση συνδικαλιστών πρός την εκκλησία και το χώρο που θα καταθέσουν τα στεφάνια (24γράμματα)

πηγή:http://www.24grammata.com

26/3/1899 ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ «ΕΜΠΡΟΣ»
Οι μαθηταί των Νομαρχιακών σχολείων
Μετά την δοξολογίαν τα παρατεταγμένα σώματα παρήλασαν με την μουσική επί κεφαλής διά της οδού Σταδίου.
Ιδιαιτέραν αίσθησιν έκαμεν η πρώτην φοράν εφέτος γενομένη παρέλασις των μαθητών των νομαρχιακών σχολείων Αττικής κατά τετράδας βαινόντων με την ελληνικήν σημαίαν εμπρός.
Οι μικροί μαθηταί, ζωηροί, ευσταλείς, με κανονικώτατον βάδισμα, με υπαξιωματικούς ιδικούς των, διακρινομένους δία το υπερήφανον των παράστημα και τήν σοβαράν των επισημότητα, έψαλλον πατριωτικά άσματα μεταδίδοντα παντού την συγκίνησιν και τον ενθουσιασμόν.
Η παρέλασις εκείνη των χιλίων παιδίων έδωκε μίαν εξαιρετικήν ζωήν εις την εορτήν και τρόπον τινά αναπτέρωσε τάς ελπίδας άι οποίαι πρέπει να στηρίζονται εις το μέλλον.


Πηγή http://animusanimus.blogspot.gr/2012/03/blog-post_9914.html

Ας θέσουμε το θέμα επί τάπητος…  της κ. Πολυάνθης Βουτσινά

Φορτισμένη με μνήμες ιστορικές και εθνική υπερηφάνεια, ξημερώνει κάθε χρόνο η ηρωική 25η Μαρτίου 1821. Την ζούμε πολύ έντονα οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές στα σχολεία και στις παρελάσεις. Τι υπέροχη στιγμή όταν περνάει ο/η σημαιοφόρος και οι παραστάτες με την γαλανόλευκη ν’ ανεμίζει εμπρός τους και πόση συγκίνηση όταν τα ελληνικά νιάτα παρελαύνουν! Την ίδια συγκίνηση νιώθεις όταν περνούν οι λεβέντες εύζωνες, τα επίλεκτα πεζοπόρα τμήματα καθώς και τα άρματα μάχης. Κοιτάζεις τα αγέρωχα νεαρά πρόσωπα, τα τόσο νεανικά που σου φέρνουν συνάμα και μια τρυφεράδα στην καρδιά, το λεβέντικο παράστημα και θαυμάζεις τους άψογους σχηματισμούς, τον ομοιόμορφο νευρώδη βηματισμό, τις γαντοφορεμένες άσπρες γροθιές που ανεβοκατεβαίνουν σαν κρουστοί κεραυνοί, συνοδεία γνωστών, ξεσηκωτικών εμβατηρίων.

" η παρέλαση είναι ένας τρόπος για να εκφράσει ο λαός την ευγνωμοσύνη του σε κείνους που θυσιάστηκαν για την Λευτεριά ανά τους αιώνες. Είναι ώρα ιερή, είναι πράξη ιερή με αποδέκτη την μνήμη όλων εκείνων που πολέμησαν για μια δοξασμένη, λεύτερη πατρίδα."

Στρατευμένα νιάτα και μαθητιώσα νεολαία, συγκλίνουν στον παλμό που δονεί την ατμόσφαιρα: Σε κάνουν να νιώθεις άφατη υπερηφάνεια για την καταγωγή σου και απροσμέτρητη ελπίδα για το μέλλον. Νιώθεις σιγουριά, γαλήνη, συγκίνηση, ψυχική και εθνική ανάταση.
Πολλοί κατηγορούν τον θεσμό της παρέλασης, λέγοντας ότι είναι απομεινάρι δικτατορικής νοοτροπίας… Προσωπικά διαφωνώ κάθετα. Για πολλούς άλλους και για εμένα, η παρέλαση είναι ένας τρόπος για να εκφράσει ο λαός την ευγνωμοσύνη του σε κείνους που θυσιάστηκαν για την Λευτεριά ανά τους αιώνες. Είναι ώρα ιερή, είναι πράξη ιερή με αποδέκτη την μνήμη όλων εκείνων που πολέμησαν για μια δοξασμένη, λεύτερη πατρίδα. Λόγια ίσως χιλιοειπωμένα μα πέρα για πέρα αληθινά.

Ο κάθε δάσκαλος πρέπει να εξηγεί τι εστί σημαία – τι αντιπροσωπεύει – ώστε να την αντιμετωπίζουν οι σημερινοί μαθητές και αυριανοί πολίτες με όλον τον απέραντο σεβασμό που της αρμόζει.
Αν δεν εξηγήσεις σ’ ένα παιδί την σημασία αυτού του γαλανόλευκου ιερού πανιού, πώς θα έχουμε απαίτηση να την αντιμετωπίζουν ευλαβικά; Αν δεν του πεις πόσο μεγάλης σημασίας είναι η θέση του σημαιοφόρου σε καιρό ειρήνης ή πολέμου, αν δεν οδηγήσεις τους μαθητές στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και δεν τους μιλήσεις για τις χιλιάδες των ανώνυμων παλικαριών και γυναικών που έπεσαν για την πατρίδα μας, πώς θα έχουμε απαίτηση να καταλάβουν τα παιδιά το βαθύτερο νόημα των παρελάσεων και να απαιτούμε να φέρονται με τον ανάλογο, πρέποντα σεβασμό;
Μόνον με την σωστή μόρφωση ο λαός θα γαλουχηθεί σωστά και θα φέρεται σωστά σε κάτι τέτοιες ιερές στιγμές.
Τελευταία το σκηνικό άλλαξε. Ένεκα της φοβερής οικονομικής κατάστασης που βαραίνει όλους μας και ένεκα της απώλειας βασικών ιδανικών και αρχών, η παρέλαση άλλαξε μορφή. Οργισμένοι πολίτες εισβάλουν στον χώρο της παρέλασης επιτιθέμενοι στους πολιτικούς, δυσκολεύοντας ή και διαλύοντας την εκδήλωση.
Η ζωή μας έχει αναστατωθεί. Η οικονομία έχει διαλυθεί. Οι μισθοί έχουν καταστραφεί. Πολλοί παλεύουν πλέον για την επιβίωση. Και το χειρότερο, οι υπαίτιοι μένουν ατιμώρητοι διαλέγοντας την μοίρα που θα μας επιβάλουν για το καλό μας, «δουλεύοντας» για εμάς, χωρίς όμως να ρωτήσει ποτέ εμάς κανείς. Κάποτε υπήρχε ένας Άλφα μισθός. Βάσει αυτού του μισθού πορευτήκαμε. Πήραμε δάνεια, ανοίξαμε δουλειές, επεκταθήκαμε. Τώρα, οι μισθοί κόπηκαν, οι απαιτήσεις όμως μένουν οι ίδιες, οι τράπεζες δεν συμβιβάζονται και τα προϊόντα αντί να φθηνύνουν άλλα πήραν την ανιούσα και άλλα παραμένουν στις παλιές, υψηλές τιμές. Τι πιο απλό; Κόπηκαν οι μισθοί; Επομένως να φθηνύνουν τα πάντα. Όμως όχι, λες και κάποιοι θέλουν να εξαθλιώσουν τον Ελληνικό λαό, να μας στερήσουν την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπειά μας. Κι εγώ τα ζω αυτά. Οπότε καταλαβαίνω το άχτι του κόσμου και το δικαιολογώ απόλυτα. Δεν συμφωνώ όμως αυτό το άχτι να βγαίνει την ημέρα της εθνικής μας γιορτής. Θα μου πείτε, ότι το κάνουν διότι τότε μπορούν να έρθουν αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο με τους πολιτικούς που τους ψήφισαν και τους πρόδωσαν. Επίσης γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να εισακουστούν, οπότε την ώρα της παρέλασης επιτίθενται λεκτικά ή με χειρονομίες σε αυτούς που μας έφεραν σε αυτή την θέση, ερχόμενοι σε κατά μέτωπο αντιπαράθεση.
Τους καταλαβαίνω αλλά δεν συμμερίζομαι την βία σε ώρα παρέλασης. Θεωρώ ότι έτσι ασεβούμε προς τους ηρωικούς νεκρούς μας, στους οποίους αξίζει πλήρης κατάνυξη.
Άλλος θα πει, ας περιμένουν αυτοί οι οργισμένοι να δείξουν την οργή τους την ώρα των εκλογών. Να ψηφίσουν σωστά, διώχνοντας με το αποτέλεσμα της κάλπης, όλους εκείνους που έφεραν στην ζωή μας τα πάνω κάτω. Αν και πολύ φοβάμαι ότι την ώρα εκείνη κάτι παθαίνει ο λαός μας, ξεχνάει όσα του έχουν κάνει και πάλι στραβά ψηφίζει. Κάποιος άλλος θα πει ότι δεν μπορεί να περιμένει ως τις εκλογές. Τώρα στην παρέλαση είναι ευκαιρία. Θα γίνει σούσουρο, θα το δείξει η τηλεόραση και οι ένοχοι θα λάβουν το μήνυμα και – ίσως - ανησυχήσουν και βάλουν μυαλό. Δύσκολο το τελευταίο. Γιαουρτώματα και υβριστικές παρενοχλήσεις προς τους Βουλευτές, κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων. Οι περισσότεροι πολιτικοί μπορεί να το σκέφτονται να εμφανισθούν πλέον δημοσίως, αλλά η πολιτική τους δεν έχει αλλάξει.
Άλλαξε όμως κάτι που κανείς μας δεν το ήθελε. Η παρέλαση «στεγανοποιήθηκε» κυριολεκτικά. Φέτος οι μαθητές της πρωτεύουσας παρήλασαν μπροστά σε άδειους δρόμους. Πού ήταν οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι, ο απλός λαός να τους χειροκροτήσει; Πολύ, πολύ πολύ παρακάτω από το κεντρικό σημείο. Παρήλασαν μπροστά από τους επισήμους, μπροστά από τους αστυνομικούς, κάτω από φουντωτές νεραντζιές που κάποια χέρια τις είχαν γυμνώσει τελείως από τους καρπούς τους, δια να μην χρησιμοποιηθούν ως βλήματα κατά των επισήμων.
Και την άλλη μέρα παρήλασαν τα στρατευμένα νιάτα. Υπέροχα, συγκινητικά όλα τα τμήματα, με προεξέχοντες τους ευθυτενείς τσολιάδες μας. Όμως η εικόνα που αναμετάδιδε η τηλεόραση είχε μια ανυπέρβλητη χροιά παγωμάρας. Άψογη η παρέλαση. Θαυμάσια όλα τα τμήματα του στρατού. Όμως οι δρόμοι ήταν αποψιλωμένοι από την ανθρώπινη παρουσία. Δεξιά και αριστερά τα πεζοδρόμια έρημα, βουβά. Η θέση πάντως των επισήμων έβριθε από όλο το κοινοβουλευτικό συμβούλιο. Άδειος ο χώρος από λαό, πλήρης από αστυνομική δύναμη και αφθονία πολιτικών. Καθώς παρακολουθούσα από την τηλεόραση την παρέλαση, ένιωσα μια πνοή παγωνιάς να μου πληγώνει την καρδιά και μια ξεχασμένη αίσθηση από άλλα χρόνια παλιά, χρόνια της χούντας, γρατζούνησε το είναι μου. Η αίσθηση αυτή μεγάλωνε όσο κοιτούσα την οθόνη της τηλεόρασης και συνειδητοποιούσα τι έβλεπα. Μία από τις καλύτερες παρελάσεις. Μα, πού είχαν πάει όλοι; Παρήλαυναν σε άδειο σκηνικό. Οι σημαιούλες που κρατούσαν άλλοτε τα μικρά παιδιά δεν υπήρχαν για να κινηθούν χαρούμενα και να χαιρετήσουν με ενθουσιασμό τους λεβέντες και τις λεβέντισσες… Ο λαός απουσίαζε. Και απέναντι οι σοβαροί επίσημοι και η αστυνομική δύναμη…
Σκέψεις πολλές όρμησαν και κατέκλυσαν το μυαλό μου. Μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, αιωρείτο η σ ι ω π ή παρά τις μπάντες που παιάνιζαν τα εθνικά εμβατήρια. Αρκετά παρακάτω θα υπήρχε κόσμος. Η τηλεόραση απαξίωσε να τον δείξει. Ωραιότατη παρέλαση. Και η έκβαση αναμενόμενη. Ούτε ένα επεισόδιο να διαταράσσει την ιερότητά της. Η απόδοση τιμών στους ήρωες έγινε τέλεια. Μόνον που ο λαός δεν κατάφερε ν’ αποδώσει κι αυτός τις δικές του τιμές. Και γι’ αυτό ποιος φταίει; Εύκολη η απάντηση θα έρθει από αρκετούς: Οι ταραξίες! Τα μεγάλα αστυνομικά μέτρα πάρθηκαν για να μην ξανασυμβούν έκτροπα και για να αποτρέψουν την όποια πράξη θα βεβήλωνε το ιερό της ημέρας.
Άρα όλοι εκείνοι που είχαν διαδηλώσει σε μέρα παρέλασης φταίνε για την σημερινή κατάσταση; Αυτό είναι; Βλέπετε η παρέλαση διεξήχθει άψογα στην Αθήνα. Στις άλλες πόλεις όμως είχαμε πολλά παρατράγουδα.

Κρίμα. Κι αυτό το κρίμα πάει σε κείνους τους μεγάλους που φέραν το λαό σε αυτήν την κατάσταση. Όταν η οργή σε πνίγει, όταν χάνεις το δίκιο σου, όταν νιώθεις να σε πατάνε, όταν βλέπεις να διαλύεται η ζωή σου, όταν σε καταντούν να παλεύεις μόνο για την επιβίωση, όταν σου παίρνουν την αξιοπρέπειά σου, τότε τρελαίνεσαι. Κάποιοι θα αποφανθούν ότι και ο λαός φταίει αρκετά και πιθανόν να έχουν δίκιο, γιατί αφήσαμε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, γιατί επαναπαυτήκαμε, γιατί ενδώσαμε, γιατί συμβιβαστήκαμε, γιατί κλείσαμε τα μάτια σε πολλά, γιατί κάπου γίναμε εαυτούληδες… Όμως τώρα όλα αυτά τα αντιληφθήκαμε. Ελπίζω, διότι για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω ακόμη πόσοι πραγματικά αντελήφθησαν όλα αυτά σε βάθος. Δεν ξέρω αν όλοι έχουμε όντως ξυπνήσει. Η πορεία όμως των τελευταίων μηνών, δείχνει ότι μεγάλο μέρος του λαού έχει αφυπνιστεί και δεν αντέχει άλλο.

Κι όταν το δίκιο σε πνίγει, πιάνεσαι από όπου μπορείς. Στην παρέλαση; Στην παρέλαση… Για μένα – το ξαναείπα – κακώς που χρησιμοποιούν μερικοί ειδικά αυτήν την ημέρα για να εκφραστούν τοιουτοτρόπως, αλλά πολλοί δεν το βλέπουν έτσι. Η αγανάκτηση σε συνθλίβει, θολώνει το νου, κάνεις πράγματα για να διατυμπανίσεις το δίκιο σου και μετέρχεσαι τρόπους που, ίσως σε μια πιο ήπια φάση, να μην είχες διανοηθεί καν ότι θα γινόσουν κοινωνός τους.
Πάλι καλά που ο λαός έμεινε στους αγανακτισμένους. Με τέτοια υπάρχουσα κατάσταση απορώ πώς φερόμαστε όλοι φυσιολογικά, ήρεμα τούτες τις ημέρες της ζωής μας. Θα μου πείτε: Και τι να κάνουμε; Να ξεσηκωθούμε; Να γίνει επανάσταση; Όχι… Δεν υποστηρίζω εμπόλεμες καταστάσεις. Φαντάζομαι όμως ότι αυτή η αγανάκτηση του λαού κάποια μέρα θα βρει διέξοδο, θα ξεχυθεί ελεύθερη σαν σύννεφο που κουβαλάει μέσα του χιλιάδες κεραυνούς και η λαϊκή φωνή θα ορμήσει πύρινη και βροντερή στα πέρατα του ορίζοντα, πνίγοντας τις αδικίες και οδηγώντας την Ελλάδα στον δρόμο της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της διαύγειας και των κακώς διαγραφέντων αξιών.

Όπλο του λαού; Η ψήφος! Μόνον με την ψήφο μπορεί ο λαός – εάν έχει πράγματι αφυπνιστεί και δεν αρκείται μόνο σε επιφανειακά επεισόδια – μόνον με την ψήφο του, ξαναλέω, ο λαός μπορεί να δώσει ένα γερό μάθημα στους πρωτεργάτες της σημερινής κατάντιας μας.
Ο δρόμος θα είναι μακρύς αλλά τότε θα υπάρχει η ε λ π ί δ α. Οι προσπάθειες για να μην ξαναεπαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος σίγουρα θα είναι πολλές και επίπονες, αλλά τότε θα μας δίνει κουράγιο το ότι από την άκρη του ουρανού θα ξεπροβάλει δειλά δειλά μια νέα αυγή, η χαραυγή μιας ανανεωμένης, πολλά υποσχόμενης ξανά υπερήφανης πατρίδας. Κι αυτή η αυγή ίσως κάποια μέρα γίνει λαμπρό μεσουράνημα και η Ελλάδα μας ξανασταθεί γερά στα πόδια της, ατενίζοντας με εμπιστοσύνη το μέλλον, με το κεφάλι ψηλά, αναδυόμενη μέσα από τα πάθη και τον Γολγοθά των παιδιών της, που αποφάσισαν πλέον να ωριμάσουν, να αδράξουν την μοίρα τους, να σκεφτούν δημιουργικά, συλλογικά, αποφασισμένοι να μην αφήσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος να ξαναπάρουν σάρκα και οστά. 

ο καθένας από εμάς ξεχωριστά, αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες και δώσουμε τα χέρια ευαισθητοποιημένοι για το κοινό καλό, υπερβαίνοντας προσωπικά οφέλη και προσβλέποντας – επιτέλους – προς την συνολική ανασύσταση της χώρας κάτω από το φως ξεχασμένων ιδανικών.

Κι αυτό θα γίνει, αρκεί εμείς όλοι μαζί και ο καθένας από εμάς ξεχωριστά, αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες και δώσουμε τα χέρια ευαισθητοποιημένοι για το κοινό καλό, υπερβαίνοντας προσωπικά οφέλη και προσβλέποντας – επιτέλους – προς την συνολική ανασύσταση της χώρας κάτω από το φως ξεχασμένων ιδανικών.

πηγή: http://www.filonas.gr

Η μάχη της παρέλασης στα χρόνια της κρίσης του ΘΟΔΩΡΗ ΡΕΛΛΟΥ

Στρατιωτικό κατάλοιπο ή αναγκαίο τελετουργικό ιστορικής μνήμης;

Τα σχετικά πρόσφατα επεισόδια που σημειώθηκαν την 25η Μαρτίου έχουν προκαλέσει νέο κύκλο διαφωνιών μεταξύ των υπέρμαχων και των διαφωνούντων των μαθητικών παρελάσεων!

"η παρέλαση αποτελεί την ύψιστη ένδειξη μνήμης και τιμής προς τους αγωνιστές του παρελθόντος και ότι η κατάργησή τους θα σήμαινε ουσιαστικά τη λησμονιά και την υποβάθμιση της ελληνικής Ιστορίας"

Οι σχολικοί εορτασμοί τόσο της 28ης Οκτωβρίου όσο και της 25ης Μαρτίου πολλές φορές έχουν αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης, κυρίως στο κομμάτι που αφορά στις μαθητικές παρελάσεις. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, οι διαφωνίες σχετικά με το ζήτημα έχουν ενταθεί, καθώς οι παρελάσεις έχουν μετατραπεί σε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για «λιντσαρίσματα» πολιτικών, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν μετατραπεί σε «αρένα» μεταξύ αγανακτισμένων πολιτών και «επισήμων». Τα παραδείγματα της περσινής 25ης Μαρτίου, όταν βουλευτές και υπουργοί έπεσαν θύματα ακόμα και προπηλακισμών, είναι «φρέσκα», γεγονός που έχει προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη διάσταση στις απόψεις των μεν και των δε. Υπάρχουν γνώμες ότι η παρέλαση από τους μαθητές του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου είναι απαραίτητη για τη συνειδητοποίηση και την αποτύπωση του ιστορικού αγώνα τον οποίο έδωσαν οι πρόγονοί μας κατά όσων εποφθαλμιούσαν την εθνική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της χώρας μας. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως η παρέλαση αποτελεί την ύψιστη ένδειξη μνήμης και τιμής προς τους αγωνιστές του παρελθόντος και ότι η κατάργησή τους θα σήμαινε ουσιαστικά τη λησμονιά και την υποβάθμιση της ελληνικής Ιστορίας. Από την άλλη μεριά, μια μερίδα των λεγόμενων «προοδευτικών» θεωρεί την παρέλαση των μαθητών ως ένα μιλιταριστικό κατάλοιπο, μια εκδήλωση που δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα, καθώς πρόκειται για έναν ανούσιο και αναχρονιστικό θεσμό. Σύμφωνα με αυτήν την κατηγορία, οι μαθητές που συμμετέχουν στις παρελάσεις απλώς βρίσκουν μια ευκαιρία για να «ξεσκάσουν» και να κάνουν την πλάκα τους, χωρίς να γνωρίζουν επί της ουσίας για ποιον λόγο βρίσκονται ο ένας πίσω από τον άλλον, σε έναν δρόμο γεμάτο κόσμο.

"Τα παιδιά δεν μπορούν να πάρουν το αληθινό νόημα της Ιστορίας μέσω των παρελάσεων, «μένουν στη μορφή και χάνουν το νόημα"

«Στρατιωτικό κατάλοιπο»


«Θεωρώ πως οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένα κατάλοιπο στρατιωτικού τύπου και δεν αποτυπώνουν σε καμία περίπτωση -επί της ουσίας- την ανάγκη που έχουν τα παιδιά να καταλάβουν τη σημασία της επετείου, το πραγματικό νόημα των εορτασμών», αναφέρει στην «Ελλάδα», ο Κώστας Τουλγαρίδης, από τον Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Κώστας Σωτηρίου». «Με τις παρελάσεις μένουν στη συνείδηση των παιδιών στρατιωτικού τύπου εικόνες, που δεν είναι αναγκαίες. Έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε για το πραγματικό περιεχόμενο του αγώνα. Για την ιστορική εμπειρία ενός ενωμένου και αποφασισμένου λαού, που είχε τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει την επέλαση του φασισμού και του ναζισμού. Σήμερα, ο ελληνικός λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και να πει ένα ΟΧΙ στη σύγχρονη “δικτατορία” που ζει από τις κυβερνήσεις, το ΔΝΤ κ.λπ., που απειλούν την ύπαρξή του και το μέλλον του». Ακόμη, ο κ. Τουλγαρίδης επισημαίνει πως τα παιδιά δεν μπορούν να πάρουν το αληθινό νόημα της Ιστορίας μέσω των παρελάσεων, λέγοντας ότι «μένουν στη μορφή και χάνουν το νόημα. Η κατάργηση των παρελάσεων θα μπορούσε να είναι ένα βήμα για να αναβαθμιστούν οι γιορτές που θα αποτυπώνουν στην ουσία τις ιστορικές μνήμες».

πηγή: http://www.hellada.gr/community/2362-2012-10-23-08-51-45.html

---------------------------------------

η αμφισβήτηση των παρελάσεων δημιουργεί άμεσο αντίλογο ως προς την έλλειψη πατριωτισμού και εθνικού φρονήματος από τους υπερασπιστές αυτής της εκδήλωσης

Οι ρίζες της στρατιωτικής παρέλασης βρίσκονται στην αρχαιότητα και άρχισαν να καθιερώνονται ξανά κατά τον 17ο αιώνα. Ο σκοπός τους είναι η επίδειξη στρατιωτικής πειθαρχίας, τάξης και δύναμης αλλά και ο (πατριωτικού χαρακτήρα) εορτασμός σημαντικών εθνικών επετείων.

Χρησιμοποιώ τη λέξη πατριωτισμός διότι η αμφισβήτηση των παρελάσεων δημιουργεί άμεσο αντίλογο ως προς την έλλειψη πατριωτισμού και εθνικού φρονήματος από τους υπερασπιστές αυτής της εκδήλωσης. Είναι όμως όντως έτσι;

Τι σημαίνει πατριωτισμός; Ποιος είναι πατριώτης;

Σαφής ορισμός δεν υπάρχει. Συχνά συγχέεται με την έννοια του εθνικισμού, αν και για κάποιους αυτές οι δύο έννοιες είναι ταυτόσημες. Δεν θέλω να επιχειρήσω να ορίσω τον πατριωτισμό, αλλά θα παραθέσω έναν ορισμό που έδωσε ο Charles de Gaulle.

«Πατριωτισμός είναι όταν η αγάπη για τους δικούς σου ανθρώπους έρχεται πρώτη. Εθνικισμός είναι όταν το μίσος για τους άλλους έρχεται πρώτο». Χρησιμοποιώ αυτόν το ορισμό καθώς θεωρώ ότι καταδεικνύει μία σημαντική αντίθεση ανάμεσα στις δύο έννοιες και συμπίπτει απόλυτα με την προσωπική μου αντίληψη επί του θέματος.

Ο πατριωτισμός είναι λοιπόν ένα συναίσθημα αγάπης για την πατρίδα και τους συνανθρώπους, το οποίο έχει μία δυναμική και μία διάρκεια. Μπορεί πιθανώς να εκφράζεται ή να τονώνεται μέσω τέτοιων εκδηλώσεων, όπως οι παρελάσεις, αλλά αντιπροσωπεύει κάτι πολύ πιο ουσιώδες από την παρεύρεση σε τυπικούς εορτασμούς ανάμνησης και απόδοσης τιμής σε ιστορικά για το έθνος πρόσωπα ή γεγονότα. Η αγάπη για την πατρίδα και τους συνανθρώπους εκφράζεται μέσω των συνολικών πράξεων και αντιλήψεων στη ζωή ενός ατόμου που νιώθει πατριώτης.

πηγή:http://www.lifo.gr/team/publicenemy/27308

«Κλάστε» τις παρελάσεις του Άλκη Γαλδαδά 

«Πες μου πού αλλού κάνουν παρέλαση τα σχολεία και μάλιστα με τη σημαία του κράτους στο χέρι».

«Πες μου πού αλλού κάνουν παρέλαση τα σχολεία και μάλιστα με τη σημαία του κράτους στο χέρι». Το συνηθισμένο επιχείρημα. Κάποιες φορές είναι και μέρος ζωηρής κάπως συζήτησης που μπορεί να την πάρει το αυτί σου και σε μια από τις πολυάριθμες χασαποταβέρνες της Λεωφόρου Καραμανλή, στο δρόμο προς την Πάρνηθα, όπου και καταλήγουν πολλοί συν-Έλληνες ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου(τα προηγούμενα χρόνια παρατηρείτο ακόμη και κυκλοφοριακή συμφόρηση στην περιοχή). Με το κρέας κολλημένο ακόμη ανάμεσα στα δόντια, οι συνδαιτημόνες προσπαθούν να σοβαρολογήσουν σε αυτό το καθιερωμένο after-parelasi τσιμπούσι, μια ακόμη προσφορά του εορτασμού εθνικής επετείου αλά Ελληνικά.

Γλυκιά ανατριχίλα έχει καταλάβει πριν το γονιό καθώς περνάει από μπροστά του με βήμα «στρατιωτικό» (ως συνήθως οι λέξεις στα ελληνικά έχουν κι αυτές υποστεί κάποιο κούρεμα ως προς την κυριολεκτική τους ένταση) ο μικρός μέσα στη στολή, η κόρη στα πρόωρα ίσως φορεμένα καλσόν plus μίνι-φούστα με τα εθνικά χρώματα (την 28η Οκτωβρίου ήθελα να ήμουν άσφαλτος, είπε κάποιος, θυμίζοντάς μας το πόσο ακόμη και η παρέλαση εδώ σ’ εμάς έχει φορτιστεί και με απροσχημάτιστη λαγνεία). Κάποιες άλλες φορές πάντως ο μεγάλος μπορεί και να εξοργιστεί όταν ο μικρός περνάει με βήμα βαριεστημένο, αφηρημένος και καθόλου στοιχισμένος με τη σοβαρότητα της εκδήλωσης (θα δεις τι θ’ ακούσει το κωλόπαιδο όταν πάμε σπίτι σκέπτεται ο μεγάλος που παίρνει στα σοβαρά αυτή την κακοστημένη συνήθως τελετή).

Το αν σε άλλα κράτη κάνουν ή δεν κάνουν παρέλαση θα έπρεπε να μας είναι τελείως αδιάφορο. Σε άλλα κράτη χτυπιούνται με αιχμηρά αντικείμενα μέχρι να ματώσουν, για λόγους θρησκευτικούς, σε άλλα μαζεύονται και πίνουν μπίρες μέχρι να κατουρηθούν, σε άλλα τρώνε το χώμα. Εμένα με νοιάζει η λογική τι λέει. Και με τα δικά μου κριτήρια η παρέλαση των κάθε λογής ενστόλων και στολισμένων, άρα και των φαντάρων και των μαθητών μου φαίνεται παράλογη και το πολύ να εξυπηρετεί μόνο κάποιους. Διότι:

• Από τα όσα γνωρίζω οι παρελάσεις έχουν ρίζες που φθάνουν μέχρι την αρχαία Μεσοποταμία. Από τότε και έως το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, παρέλαση έκαναν οι στρατοί που νικούσαν σε έναν πόλεμο και είτε έμπαιναν μετά ξανά θριαμβευτικά αυτή τη φορά στις κατακτημένες πόλεις δείχνοντας στους ηττημένους ποιος είναι πλέον το αφεντικό ή γύριζαν στα δικά τους εδάφη και έδιναν μια συνοπτική και σκληρή εικόνα των κατορθωμάτων τους με τα λάφυρα και τους αιχμαλώτους που έσερναν μαζί στην παρέλαση. Οι Ρωμαίοι και μετά οι Πρώσοι ήταν πρωταθλητές στο σπορ. Τους μιμήθηκαν καθεστώτα σταλινικά και σήμερα επιμένουν σ’ αυτό κυρίως οι Κινέζοι και κάτι κράτη σαν το δικό μας. Όπως έγραψε ο Όργουελ: το περπάτημα με το βήμα της χήνας συνειδητά και με πρόθεση παραπέμπει στη συντριβή ενός προσώπου από μια μπότα(!)

• Στη σημερινή εποχή μια στρατιωτική παρέλαση στην Ελλάδα γίνεται για εμάς εδώ ή για τους έξω εχθρούς μας; Για να δείξει πόσο έτοιμος είναι ο στρατός μας να πολεμήσει; Βλάκες είναι οι εχθροί μας; Δεν ξέρουν ότι δεν έχουμε ούτε πυρομαχικά για τα όπλα που επιδεικνύουμε στις παρελάσεις; Άλλωστε την εποχή της χούντας δεν είχαμε τέλειες παρελάσεις; Στα κασόνια με τον οπλισμό, όταν χρειάστηκε να ανοιχτούν στον πόλεμο της Κύπρου δεν βρήκαμε μέσα μόνον άμμο;

εμείς εορτάζουμε την ημέρα της εισβολής και όχι της απελευθέρωσης γιατί εκεί υπάρχει προφανώς το θέμα του εμφυλίου και ακόμη δεν τα έχουμε βρει με την αλήθεια.

• Στην 28η Οκτωβρίου παρελαύνουμε για να θυμηθούμε τι πράγμα; Το ΟΧΙ τίνος; Του Μεταξά, του υπασπιστή του Βενιζέλου που μετά πήγε με το Βασιλιά, εγκαθίδρυσε δικτατορία και ήταν τοποτηρητής των συμφερόντων της Αγγλίας και των Τραπεζιτών αλλά του άρεσε και ο γερμανικός τρόπος ζωής; (με το πιστόλι στο κεφάλι είπε το ΟΧΙ ο Μεταξάς, μου είχε ψιθυρίσει κάποιος ακροδεξιός φίλος όταν ακόμη ήμουν μαθητής, επιτείνοντας τη σύγχισή μου). Χώρια που εμείς εορτάζουμε την ημέρα της εισβολής και όχι της απελευθέρωσης γιατί εκεί υπάρχει προφανώς το θέμα του εμφυλίου και ακόμη δεν τα έχουμε βρει με την αλήθεια.

• Οι μαθητές των σχολείων, μέσα και σ’ αυτή τη σύγχιση, τι δουλειά έχουν να παρελαύνουν με στρατιωτικό βήμα και τη σημαία του κράτους (δίνοτας τροφή και στον στείρο εθνικισμό μερικών;). Ας αποκτήσει επιτέλους το κάθε σχολείο τη δική του σημαία και ας αφήσουν τη σημαία του κράτους να ανεμίζει σε άλλες εκδηλώσεις, εκεί όπου χρειάζεται να λειτουργήσει επίσημα και σημειολογικά.

• Πόσες χιλιάδες ώρες από τη ζωή των μαθητών χάνονται για να πηγαίνουν πέρα-δώθε στις αυλές να πετύχουν τον άσκοπο και λογικά ανέφικτο στρατιωτικό βηματισμό (αφού δεν είναι στρατιώτες). Πόσες ώρες μαθημάτων χαμένες λόγω παρέλασης προστίθενται κάθε χρόνο στις ήδη πολλές άλλες χαμένες του ελληνικού σχολείου;

• Έχουν προτείνει κάποιοι αυτές οι ημέρες, αν χρειάζεται να τις θυμόμαστε ακόμη, να είναι ημέρες γιορτής και χαλαρής παρουσίας για τα παιδιά. Ας τους εξηγείται η όποια σημασία της ημέρας με μια εμπνευσμένη ομιλία και με επακόλουθο έναν διάλογο (αντί να εκφωνούνται λόγοι που σε μερικές περιπτώσεις, το έχω δει με τα μάτια μου, η μια καθηγήτρια δίνει τον περσινό λόγο στην άλλη για να τον εκφωνήσει την επόμενη χρονιά αφού έτσι κι αλλιώς κανείς δεν είχε προσέξει τι είχε ειπωθεί την προηγούμενη). Είναι ψέματα πως οι εθνικές γιορτές στα σχολεία σήμερα είναι ένα άδειο κοχύλι;

οι εθνικές γιορτές στα σχολεία σήμερα είναι ένα άδειο κοχύλι

Ας τους εξηγείται η όποια σημασία της ημέρας με μια εμπνευσμένη ομιλία και με επακόλουθο έναν διάλογο

• Ας σταματήσουν και κάποιοι Αριστεροί(;) όπως ένας βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μόνιμα τσακωμένος με τη σοβαρότητα, να οργανώνουν αντι-παρελάσεις νομίζοντας ότι κάνουν κάτι επαναστατικό ή προοδευτικό. Το κομμάτι τους κάνουν και μόνο.

Η παρέλαση στις ημέρες μας κάνει αβάντα στην έφεση διαφόρων πολιτικών και των κατά τόπους βλαχοδημάρχων να γλείψουν λίγη ακόμη γλυκειά και χρειαζούμενη δημοσιότητα.

Η παρέλαση στις ημέρες μας κάνει αβάντα στην έφεση διαφόρων πολιτικών και των κατά τόπους βλαχοδημάρχων να γλείψουν λίγη ακόμη γλυκειά και χρειαζούμενη δημοσιότητα. Γι’ αυτό και ο τίτλος: «κλάστε» τις παρελάσεις, με την αρχαϊκή έννοια του ρήματος. Δηλαδή σπάστε τις άκαμπτες αυτές παράτες και απομακρύνετε τα παιδιά από τα όποια (παρα)στρατιωτικά και ανώφελα σουσούμια. Ακόμη και στην αρχαία Σπάρτη τη συνειδητοποίηση των παιδιών δεν την επιτύγχαναν βάζοντάς τα να κάνουν βήμα επάνω κάτω…