Μοναδική «ομπρέλα» προστασίας για τους αγρότες οι συνεταιρισμοί

«Η μόνη ιδέα και ιδεολογία που μπορεί να αποτελέσει ομπρέλα προστασίας των αγροτών – και ιδιαίτερα των πιο αδύνατων από αυτούς, είναι ο συνεταιρισμός», τόνισε με έμφαση σε ημερίδα της ΠΑΣΠ Αγρινίου, με θέμα: Νέες τάσεις της Αγροτικής Πολιτικής στην Ελλάδα, που πραγματοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας, ο Θωμάς Κουτσουπιάς, που παραβρέθηκε ως εκπρόσωπος της ΠΑΣΕΓΕΣ. Από την ομιλία του δεν έλειψαν τα «καρφιά» εναντίον του νόμου για τους συνεταιρισμούς.

«Ο συνεταιρισμός είναι μια κανονική επιχείρηση που δημιουργείται από ένα κοινωνικό σύνολο με ίσες και ίδιες υποχρεώσεις και δικαιώματα, της οποίας βασικό κεφάλαιο είναι εκείνο που αντιπροσωπεύει την αξία των προϊόντων που παράγουν τα μέλη του συνεταιρισμού και που διοικείται δημοκρατικά.


Είναι δηλαδή επιχειρήσεις ελεύθερες και ανεξάρτητες από κάθε είδους επιρροή και εξάρτηση, γεγονός που καταγράφεται στους συνεταιρισμούς της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης, στις οποίες οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις έχουν κατακτήσεις δεσπόζουσα θέση στην αγορά των τροφίμων. Αυτό δυστυχώς δεν συνέβη στην Ελλάδα όπου το κράτος και τ και σήμερα ακόμα επιδιώκει με κάθε τρόπο, την παρέμβαση στους συνεταιρισμούς. Χαρακτηριστικός είναι ο πρόσφατος νόμος για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, ο νόμος 4015 του 2011, που καταργεί την ελευθερία του συνεταιρίζεστε, απαγορεύοντας στους συνεταιρισμούς να συμπράττουν και να συνιστούν ενώσεις. Που καταργεί τους συνεταιρισμούς γιατί τους υποχρεώνει να μετατραπούν σε ανώνυμες εταιρείες. Που καταργεί τη συνεταιριστική αυτονομία, όταν υποχρεώνει μια συνεταιριστική επιχείρηση, θέλει δεν θέλει να συγχωνευθεί. Που καταργεί την αυτοδιοίκηση και την επιχειρηματική ελευθερία, όταν επιβάλλει έλεγχο σκοπιμότητα στις επιχειρηματικές πρωτοβουλίες των συνεταιρισμών.


Ο κρατισμός και ο κομματικός εναγκαλισμός στους συνεταιρισμούς, έχει αφήσει βαριά τη σφραγίδα τη του στη χώρα μας επηρεάζοντας και την αντίληψη που κυριαρχεί σήμερα, ότι δηλαδή ο συνεταιρισμός είναι κάτι μεταξύ κρατικής επιχείρησης και κοινωνικού φιλανθρωπικού ιδρύματος. Και είναι αυτός ο λόγος που κατά κύριο λόγο που εμπόδιζε και εμποδίζει όσο θα θέλαμε και όσο θα έπρεπε την ανάπτυξη των συνεταιρισμών. Εξάλλου, ακόμα και σήμερα αν ακούσετε τους πολιτικούς, αλλά και ορισμένους – ακόμα και διακεκριμένους δημοσιογράφους, όταν αναφέρονται στους συνεταιρισμούς τους ταυτίζουν με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις», τόνισε ο κ. Κουτσουπιάς δίνοντας το στίγμα του για το ρόλο, τη λειτουργία και την υπόσταση του συνεταιρισμού σήμερα.


«Πρέπει να επισημανθεί ότι σε ότι αφορά στα οικονομικά αποτελέσματα των συνεταιρισμών, εκείνο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι συνεταιρισμοί σαν επιχειρήσεις δεν είναι δυνατό να ξεχωρίζουν σε σχέση με αυτό που υφίστανται σήμερα όλες οι άλλες επιχειρήσεις και γενικότερα η χώρα», συνέχισε και πρόσθεσε πως: «Βέβαια όπου οι συνεταιριστές είχαν αποκοπεί από την αντίληψη και την συμπεριφορά του κρατισμού και κομματισμού, σε αυτές τις περιπτώσεις οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις παρουσιάζουν πολύ καλά οικονομικά αποτελέσματα. Και έχουμε αρκετούς τέτοιους. Δυστυχώς όμως την εικόνα σήμερα την κατακτά και την κερδίζει πάντοτε το κακό παράδειγμα.


Σήμερα ο συνεργατισμός είναι επίκαιρος και περισσότερο από ποτέ αναγκαίος, σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από τον έντονο ανταγωνισμό και την μεγάλη επίδραση που ασκεί η παγκοσμιοποίηση και αν τον ανταγωνισμό αυτό τον αναλύσουμε στο επίπεδο μια καπιταλιστικής επιχείρησης, ακόμα και οι σύγχρονοι αναλυτές θα διαπιστώσουν οι επιχειρήσεις αυτές λειτουργούν χωρίς κανόνες. Για το λόγο αυτό πιστεύουμε ότι η μόνη ιδέα και ιδεολογία που μπορεί να αποτελέσει ομπρέλα προστασίας των αγροτών – και ιδιαίτερα των πιο αδύνατων από αυτούς, είναι ο συνεταιρισμός.


Έτσι λοιπόν από εδώ και πέρα και εσείς που ανήκετε στο χώρο της επιστήμης, όταν θα ακούτε και θα συμμετέχετε σε μια συζήτηση για τους συνεταιρισμούς, θα πρέπει να έχετε υπόψη σας ότι μιλάτε για μια συλλογική επιχείρηση. Μια επιχείρηση της οποία η μόνη διαφορά από τις άλλες επιχειρήσεις είναι στο τρόπο που συμμετέχουν οι εταίροι της – δηλαδή τα μέλη του συνεταιρισμού, αλλά και στον τρόπο που εκλέγεται η διοίκησή της. Η διαχείριση, το management των συνεταιρισμών, δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαφέρει σε τίποτα από εκείνων των άλλων επιχειρήσεων και ίσως θα πρέπει να είναι πιο αυστηρό.


Γιατί αν το οικονομικό αποτέλεσμα των συνεταιρισμών δεν είναι ικανοποιητικό, ο συνεταιρισμός μπαίνει άμεσα σε δημόσια κριτική. Και αυτό σε αντίθεση καπιταλιστικές επιχειρήσεις όπου η κριτική ως προς τα οικονομικά αποτελέσματά της είναι από ανύπαρκτη έως ελάχιστη.


Σε ότι αφορά τους συνεταίρους, στα μέλη του συνεταιρισμού, αυτό που πρέπει κυρίως να επισημανθεί, είναι ότι πρέπει να συμπεριφέρονται στο συνεταιρισμό του όπως οι μέτοχοι στις άλλες εταιρείες και να έχουν κατά νου ότι θα πρέπει να συμμετέχουν και στα κέρδη, αλλά και στις ζημιές».


Στη συνέχεια το μέλος του ΔΣ της ΠΑΣΕΓΕΣ άσκησε κριτική στους νόμους που αφορούν τους συνεταιρισμούς:

«Το σημερινό αίτημα της ΠΑΣΕΓΕΣ και του συνεταιριστικού κινήματος, που δεν θα ίσχυε αν εφαρμόζονταν ο πρώτος νόμος για τους συνεταιρισμούς, ο νόμος 602 του 1915, είναι να επανέλθουμε στις αρχές και τις κατευθύνσεις εκείνου του νομοθετήματος. Δηλαδή σε ελεύθερους και ανεξάρτητους συνεταιρισμούς. Και για να τονιστεί η έννοια του ανεξάρτητου πρέπει να γνωρίζετε ότι στα χρόνια της δικτατορίας οι μόνες διοικήσεις που καταργήθηκαν και επιβλήθηκαν ήταν εκείνες που αφορούσαν στους αγροτικούς συνεταιρισμούς και στην ίδια την ΠΑΣΕΓΕΣ. Και αυτό γιατί το συνεταιριστικό κίνημα ήταν και είναι ένα βαθύτατα δημοκρατικό κίνημα», είπε και κατέληξε: «Μιας και λοιπόν βρισκόμαστε στη φοιτητική παράταξη που πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ, στο οποίο και εγώ ανήκω, πρέπει να γνωρίζετε ότι το ΠΑΣΟΚ πραγματοποίησε δύο εγκληματικές νομοθετικές παρεμβάσεις στους συνεταιρισμούς, τις δυσμενείς συνέπειες των οποίων αντιμετωπίζουμε και σήμερα. Αναφέρομαι στο νόμο 1541 του 1985 με τότε Υπουργό Γεωργίας τον Κώστα Σημίτη, αλλά και πρόσφατα, το 2011 με το νόμο 4015 του τότε Υπουργού Γεωργίας, του Κώστα Σκανδαλίδη, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες αντιδημοκρατικές, αντισυνεταιριστικές και αυταρχικές πρακτικές, με σκοπό πολιτικά το συνεταιριστικό κίνημα».