Η Λούλα που δεν θυμήθηκε η γενέτειρα της Λίμνη

Από την Εφημερίδα Αυγή

Μια μεγάλη καρδιά έπαψε να χτυπάει την Τρίτη 5/3/13 το μεσημέρι. Η Λούλα Γιαννακοπούλου, σύντροφος του λογοτέχνη Πέτρου Ανταίου, πέθανε από έμφραγμα στα 94 χρόνια της, έχοντας ζήσει τη βιαιότητα του 20ού αιώνα και βιώσει τον εγκλεισμό στα ναζιστικά στρατόπεδα Μπούχενβαλντ και Ράβενσμπρουκ. Πιστή πάντα στις αριστερές ιδέες της, δεν απέστρεψε το βλέμμα από τις ουμανιστικές αξίες μετατρέποντας την ταλαιπωρία σε δημιουργικότητα.


Αγωνίστηκε για την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη, πολέμησε τη θηριωδία του ναζισμού

Η κηδεία της έγίνε στις 7/3/13 στο Νεκροταφείο Ζωγράφου (ναός Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης) .

Η Λούλα (Σταυρούλα) Γιαννακοπούλου Βλαχούτσικου γεννήθηκε στην Λίμνη Ευβοίας. Από μικρή ηλικία, βλέποντας στην επιχείρηση του πατέρα της τη δύσκολη θέση των εργατών, ένιωσε μεγάλη συμπόνια γι' αυτούς. Αναρωτιόταν γιατί τα πράγματα να είναι έτσι. Στο Γυμνάσιο της Χαλκίδας, διαβάζοντας και συζητώντας με τους ανήσυχους νέους, αναζητούσε την αλήθεια. Στην Κατοχή οργανώνεται στην Αντίσταση και το 1943 συλλαμβάνεται από ταγματασφαλίτες στη Χαλκίδα και παραδίδεται με άλλους αγωνιστές στους Γερμανούς στο Χαϊδάρι. Στάλθηκε στη Γερμανία, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Ράβενσμπρουκ και Μπούχενβαλντ. Βασανίστηκε. Συμμετείχε σε παράνομη αντιστασιακή οργάνωση μέσα στο στρατόπεδο. Πήρε μέρος σε σαμποτάζ με κίνδυνο της ζωής της. Ποτέ δεν ξέχασε την εικόνα των μικρών παιδιών που αντίκρυσε ένα απόγευμα να φτάνουν σε ομάδες στο Μπούχενβαλντ. Την επόμενη ημέρα το μόνο που είχε μείνει ήταν ένα βουναλάκι από παιδικά παπούτσια.

Η Λούλα ανήκε στη γενιά των υπερήφανων, μαχητικών ευαίσθητων νέων, στη γενιά που αγάπησε τον άνθρωπο, πολέμησε τον καταπιεστή και πάλεψε για την ελευθερία. Στις 30 Απριλίου 1945 δραπετεύει από φάλαγγα κρατουμένων που βάδιζε από το Μπούχενβαλντ προς το Βερολίνο. Επιστρέφει στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1945 και συνεχίζει τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη.

Στον εμφύλιο πόλεμο γνωρίζει τον μετέπειτα σύντροφο της ζωής της, τον Σταύρο (Σταμάτη) Γιαννακόπουλο, τον γνωστό Πέτρο Ανταίο. Μετά τον εμφύλιο, καταφεύγει ως πολιτική πρόσφυγας στην ΕΣΣΔ όπου θα εργαστεί για 25 χρόνια στο "Ράδιο Μόσχα", ενώ ο άντρας της, Πέτρος Ανταίος, αρθρογραφεί στον σοβιετικό Τύπο. Όπως τότε, το 1940, στην Κατοχή, με τη φλογερή του πένα ξυπνούσε τις συνειδήσεις, έκανε γνωστό σε όλη τη Σοβιετική Ένωση το ανδραγάθημα του Απόστολου Σάντα και του Μανώλη Γλέζου. Έγραφε σενάρια, ντοκιμαντέρ με θέμα την Ελλάδα, εξέδωσε ποιήματα, θεατρικά έργα και πεζά.

Η Λούλα και ο Πέτρος εργάστηκαν για την αμοιβαία κατανόηση των λαών της Ελλάδας και της Ρωσίας. Το 1974 μπόρεσαν να ξαναδούν "καπνόν αναθρώσκοντα". Γύρισαν στην Ιθάκη τους. Στην πατρίδα δεν ήταν όλα ρόδινα. Αλλά ήταν η πατρίδα τους. Και αγωνίστηκαν σκληρά. Για 17 χρόνια εργαζόμενη στο τουριστικό γραφείο βοηθούσε αφιλοκερδώς τους Έλληνες που κατέφευγαν για θεραπεία στη Ρωσία. Πέρασαν τα χρόνια, η Λούλα δεν ήταν πια νέα, αλλά τραγουδούσε το αγαπημένο της νεανικό τραγούδι των ΕΠΟΝιτών: "Καμαρωτά, χαρούμενα τα νιάτα".

Παρ' όλο που νομίζουμε ότι σήμερα δεν υπάρχουν άνθρωποι με αισθήματα αυτοθυσίας και αυταπάρνησης, οι άνθρωποι με αισθήματα αυτοθυσίας και αυταπάρνησης, οι άνθρωποι οι τίμιοι, οι ευαίσθητοι, είναι πολλοί. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι η Λούλα Γιαννακοπούλου και είμαστε περήφανοι που είμαστε παιδιά της, η Λίνα, ο Γιώργος, ο Ανδρέας, η Λητώ. Την αγαπούμε όλοι, συγγενείς της και οι πολλοί που έχει βοηθήσει.