Η ταυτότητα προορισμού δεν είναι ένα LOGO δίχως ΛΟΓΟ !

#Δημοσθένης Μπρούσαλης*


«Το Δημόσιο μαθαίνει αργά, και μόνο από τα λάθη του» είπε ο φίλος Κώστας, έμπειρο στέλεχος μεγάλου Δήμου, πριν από καιρό όταν αναρωτήθηκα γιατί κάθε λάθος πρακτική πρέπει να επαναναληφθεί τόσες φορές, όσοι και οι Δήμοι. Απορώ ακόμη μια δεκαετία μετά, όσο δηλαδή ασχολούμαι με το θέμα της Ταυτότητας Προορισμού.

Παρατηρώ το πώς όλοι οι ελληνικοί προορισμοί διαλέγουν την ίδια εξόφθαλμα λανθασμένη προσέγγιση σε ένα τόςο σημαντικό θέμα όπως το Destination Branding (Tαυτότητα Προορισμού). Ίσως γιατί ακόμη στην χώρα μας δεν έχουμε αντιληφθεί τι είναι, πώς δημιουργείται και πώς μπορεί να συμβάλει στον τουρισμό, στην εικόνα και στην οικονομία μας. Πόσο μάλλον να το εφαρμόσουμε και, μάλιστα, σωστά.
Έτσι, η μια ελληνική πόλη μετά την άλλη κάνει τον ίδιο συλλογισμό: Ταυτότητα Προορισμού=ωραίο σηματάκι και ένα χαριτωμένο σλόγκαν!
Δηλαδή, το πρώτο λάθος της σχετικής παγκόσμιας μεθοδολογίας του Destination Branding, αλλά και του branding γενικότερα: «Το logo ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ταυτότητα!». Όσο καλοσχεδιασμένο και σύγχρονο και αν είναι.
Δεν υπάρχει πετυχημένη μάρκα χωρίς στιβαρή Στρατηγική με ξεκάθαρο το τι θέλει να είναι τo brand όταν «μεγαλώσει», χωρίς ακριβές positioning αποδεκτό από όλα τα κοινά-στόχος εσωτερικά και εξωτερικά. Oύτε χωρίς πιστευτή λύση σε υπαρκτό πρόβλημα του καταναλωτή ή χωρίς μοναδική πρόταση («Unique Selling Proposition»). Kαι κυρίως, χωρίς σαφή λόγο ύπαρξης («Reason Why»), όπως υπαινίσσεται και ο τίτλος του post.

Αυτά αποτελούν μεταξύ άλλων, τα συστατικά, τα δομικά στοιχεία, το δημιουργικό brief για το logo που ακολουθεί, ΔΕΝ προηγείται. Αλλιώς, μιλάμε για ...σχεδιαστική άσκηση στην καλύτερη περίπτωση. Που αν οδηγήσει σε κάτι καλό από καθαρή σύμπτωση, είναι επειδή «έτυχε, δεν πέτυχε!». Οι τόποι όχι απλώς δεν εξαιρούνται από τους κανόνες αυτούς, αντίθετα αποτελούν τυπικό παράδειγμα.
Κι’όμως, η έλλειψη γνώσης και τεχνογνωσίας είναι πρόδηλη σε δεκάδες σχετικούς διαγωνισμούς τουριστικών σημάτων ελληνικών Δήμων τα τελευταία χρόνια. Φαίνεται στην εκφώνηση της πρόσκλησης, στα ζητούμενα, στο ποιοί καλούνται, στην αμοιβή που δίνεται και που συχνά είναι στα όρια του αστείου. Η Στρατηγική είναι ο μεγάλος απών. Προφανώς διότι δεν υπάρχει.
Βεβαίως φαίνεται και στην διαδικασία επιλογής. Με συχνότερη την λαϊκίστικη «δημόσια ψηφοφορία». Διαδικτυακά το τελευταίο διάστημα, γιατί τι σύγχρονη πόλη θα είμασταν αν δεν είμαστε στο internet!
Kανένας δεν αναρωτιέται αν ο καταληλότερος να κρίνει την στρατηγική επάρκεια κάθε προτεινόμενου logo σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω (!!!), την αποτελεσματικότητά του με βάση τους στόχους και τις αξίες του τόπου, ακόμη και την σχεδιαστική αρτιότητά του, είναι ο κάθε Έλληνας που απλώς διαθέτει σύνδεση.

Ως σύμβουλος branding και επικοινωνίας, αλλά κυρίως σαν Έλληνας, λυπάμαι για την κατάσταση αυτή. Και κάνω, μαζί με άλλους με δημόσιο λόγο, ό,τι περνάει από το χέρι μου για να αλλάξει επιτέλους. Για να περάσουν κάποια στιγμή και οι προορισμοί της χώρας μας στην ομάδα των δυναμικών, φιλόδοξων και επιτυχημένων τουριστικά πόλεων από όλο το κόσμο όπου θα έπρεπε να είναι από δεκαετίες.
Και ελπίζω να έρθει πλέον η ώρα που δεν θα χρειάζεται να γράφονται τέτοια σημειώματα.


*(Ο Δ. Μπρούσαλης είναι Σύμβουλος branding και επικοινωνίας και Γεν. Διευθυντής της DASC Branding, με εξειδίκευση στο Destination branding και στο export branding).