Ομιλίες στην εκδήλωση των πεσόντων της ΕΛΔΥΚ. "Η ατμόσφαιρα εκείνης της ενότητας και του δυναμισμού ..... μακάρι ν’ αποτελέσει ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό της Κοινωνικής, Πολιτικής και Εθνικής μας ζωή"

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΛΔΥΚ ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΣΤΟ ΣΠΑΘΑΡΙ ΕΥΒΟΙΑΣ ΣΤΙΣ 9/9/2017


ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ Της ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ Κ. ΜΠΟΥΛΟΥΓΟΥΡΗ ΙΩΑΝΝΑΣ
Ξαφνικά η Ιστορία αρχίζει να γίνεται κάτι χειροπιαστό. Η απόσταση ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα φαίνεται τόσο γεφυρωμένη. Η αλυσίδα μεταμορφώνεται σε μια αλυσίδα, που μοιάζει να συνδέει τον άνθρωπο του σήμερα με το χθες…..
Το κάλεσμα στη μνήμη των πεσόντων αποτελούσε κομμάτι της καθημερινότητας του Έλληνα πολίτη, ενώ η Δόξα και η Τιμή, που αποδίδονταν στον Πολεμιστή, υπήρξαν αξίες, που καλλιεργήθηκαν όλες τις εποχές και όχι μόνο κατά την αρχαιότητα. Ο τρόπος, με τον οποίο τον αντιμετώπιζε η Πολιτεία, τον δέσμευε με την ηθική υποχρέωση να την προστατεύσει από τον εχθρό. Έτσι οι προδιαγραφές του άνδρα ήταν συγκεκριμένες. Πολεμούσε με ανδρεία, έτοιμος να θυσιαστεί κάθε φορά, που οι περιστάσεις το απαιτούσαν, εκπληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο το χρέος του. Το ΟΧΙ των Ελλήνων ακούστηκε πάρα πολλές φορές δια μέσου των αιώνων και με πολλούς τρόπους. Ο Όμηρος το εξέφρασε με το «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Έπειτα, όταν ο Πέρσης, υπό πολύ ανάλογες συνθήκες απαιτούσε «γην και ύδωρ», ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες πρόβαλε το ίδιο αυτό ΟΧΙ με το επίσης λακωνικότατο «Μολών λαβέ». Αλλά και μετέπειτα , όταν ο Μωάμεθ ζητούσε τη Βασιλεύουσα το ΟΧΙ αυτό εξέφρασε περίτεχνα και ξεκάθαρα ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος: «Δεν είναι στο χέρι το δικό μου, ούτε κανείς από όσους κατοικούν εδώ, δέχεται να σου παραδώσουμε την Πόλη. Μέσα στο είναι μας, στην παράδοσή μας είναι, το να πεθάνουμε μάλλον, παρά να παραδοθούμε, πράγμα, που με τη θέλησή μας και χωρίς εξωτερική πίεση το κάνουμε.
Για να φτάσουμε στο 1821 και στην έκφραση τόσων και τόσων ΟΧΙ της 400 χρόνων σκλαβιάς, οπότε θα ακουστεί σε χίλιους τόνους και με μύριους τρόπους αυτό το ΟΧΙ. Θα γίνει τραγούδι, όπως το «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή» του Ρήγα, θα ανάψει το δαδί του Σαμουήλ στο Κούγκι, θα το κάνουν οι Σουλιώτισσες «Χορό του Ζαλόγγου», θα σαρκωθεί στην ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου, θα κάψει με το μπουρλότο του Κωνσταντίνου Κανάρη τον Τουρκικό Στόλο.
Ξαναγυρίζουμε στη θαυμάσια αν και φοβερή, φρικτή εκείνη εποχή του 1940, για να τελειώσουμε με δύο επισημάνσεις: Όπως τα παλιότερα ΟΧΙ υπηρετούσαν και το Έθνος και την ανθρωπότητα, το ίδιο συνέβη και το ’40. Κανείς δεν αγνοεί, ότι το Ελληνικό ΟΧΙ του ’40 υπήρξε η πρώτη «ατομική βόμβα» του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, που έφερε τα πρώτα ρήγματα στον Άξονα και προετοίμασε την πτώση του. Δεν κατέπληξε απλώς την ανθρωπότητα, αλλά κυριολεκτικά τη δυνάμωσε, την παραδειγμάτισε, την ενέπνευσε και την ξύπνησε για να σηκωθεί, ν’ αντισταθεί κατά της λαίλαπας και να νικήσει. Το ’40 ήταν το πιστοποιητικό της συνέχειας της φυλής μας με τα κάποια ελαττώματα, μερικά μάλιστα ξενόφερτα και επίκτητα, αλλά και τα πολλά προτερήματα, που στο Είναι της έχει, κυρίως αυτήν την ιδιάζουσα ελληνική ζύμη ίδια και αναλλοίωτη από τα βάθη των αιώνων μέχρι σήμερα. Μια ζύμη όχι κούφια, αλλά με μεγάλο και υπέροχο ειδικό βάρος. Ο Περικλής θα έλεγε, ότι χαρακτηριστικό των Ελλήνων είναι η τόλμη, όχι από αμάθεια βέβαια, διότι γνωρίζουμε καλά τους κινδύνους του Πολέμου και τα καλά της Ειρήνης, όμως δεν αποφεύγουμε τον κίνδυνο της μάχης, όπως βλέπουμε και στον ‘Επιτάφιο’ του Θουκυδίδη.
Για να φτάσουμε και στη μαρτυρική μας Κύπρο το ’74, όπου συνέβη ακριβώς το ίδιο. Τα παλληκάρια μας δεν απέφυγαν τον κίνδυνο, αλλά πολέμησαν σαν λιοντάρια, όπως αναφέρεται και διδάσκεται το χρονικό της εισβολής στην Κύπρο και το ολοκαύτωμα του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ στη Βρετανική Στρατιωτική Ακαδημία του Λονδίνου. Η μάχη εκείνη τότε χαρακτηρίζεται από τους ουδέτερους παρατηρητές ως η πιο άνιση μάχη των νεωτέρων χρόνων της Ιστορίας. Μακάρι να μην χρειαστεί σύντομα μια νέα τέτοια επιβεβαίωση, αλλά να την πραγματώνει ο καθένας μας απλά στους «ειρηνικούς» καιρούς μας. Η ατμόσφαιρα εκείνης της ενότητας, όμως, και του δυναμισμού των παλληκαριών μας, που έδωσαν τη ζωή τους στον ανθό της νιότης τους το Καλοκαίρι του ’74 στην Κύπρο, μακάρι ν’ αποτελέσει ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό της Κοινωνικής, Πολιτικής και Εθνικής μας ζωής στους δικούς μας ζοφερούς καιρούς σήμερα, όπου πλέκονται περίεργα σενάρια σε όλα τα επίπεδα.
Αυτή είναι η ιστορία μας κυρίες και κύριοι, αλλά και όλη η Ανθρώπινη ιστορία είναι μια αφήγηση πολέμων… Σας Ευχαριστώ!


ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΣΠΑΘΑΡΙ ΕΥΒΟΙΑΣ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ 1974, (9-9-2017).
Του Γεωργίου Συλλούρη, προέδρου της Ομοσπονδίας Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδας (Ο.Κ.Ο.Ε).
Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες από την Κύπρο και την Ελλάδα.
Πέρασαν 43 χρόνια από το δίδυμο έγκλημα, την βάρβαρη τουρκική εισβολή και το προδοτικό πραξικόπημα.
Η Τουρκία εξακολουθεί για 43 χρόνια να κατέχει παράνομα το 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, που από το 2004, αποτελεί έδαφος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όλοι μαζί, οι όπου γης έλληνες ενωμένοι, οφείλουμε να συμμετέχουμε ενεργά στον αγώνα για απελευθέρωση από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής.
Όλοι μαζί οφείλουμε να παλεύουμε με σύνεση, ψυχραιμία και αποφασιστικότητα για να πετύχουμε το συντομότερο δυνατό λύση του κυπριακού, η οποία θα ανταποκρίνεται και θα αποδεικνύει τον απαιτούμενο σεβασμό στις θυσίες των παλικαριών της ΕΛΔΥΚ και των ελλήνων της Κύπρου.
Οι πολεμιστές και ήρωες της ΕΛΔΥΚ, αντιμετώπισαν τους τούρκους εισβολείς επιτελώντας στο έπακρο το καθήκον τους. Δηλαδή ακολούθησαν γραπτούς και άγραφους κανόνες, τη συνείδησή τους, τη θρησκεία, την κοινωνία, το έθιμο και τον ηθικό νόμο.
Επέδειξαν πίστη και αφοσίωση στην πατρίδα, στην προσωπική τους τιμή και αξιοπρέπεια, αλλά και εθνική περηφάνεια.
Ενήργησαν με πατριωτισμό αποδεικνύοντας στην πράξη τον συναισθηματικό τους δεσμό με το ελληνικό έθνος, στο οποίο ασφαλώς συμπεριλαμβάνονται και οι έλληνες της Κύπρου.
Απέδειξαν ότι είχαν φιλότιμο, δηλαδή ήταν απολύτως συνεπείς προς τις υποχρεώσεις τους και εκτέλεσαν με προθυμία και ευσυνειδησία το καθήκον τους, προς την πατρίδα.
Είναι παράδειγμα ηρωισμού, αφού πολέμησαν με μεγάλη τόλμη και αυτοθυσία επιδιώκοντας ένα υπέρτερο σκοπό, που ήταν η υπεράσπιση των εδαφών της Κύπρου, η διαφύλαξη της ελευθερίας και των ιερών και οσίων μας, αψηφώντας τον θάνατο και προσφέροντας για τις αξίες αυτές την ίδια τους τη ζωή.

Οι ήρωες της ΕΛΔΥΚ αποτελούν ιστορικό παράδειγμα τόλμης και αυταπάρνησης, αφού πολέμησαν χωρίς φόβο, χωρίς δισταγμούς και περιφρονώντας τους προφανείς κινδύνους.
Εις επίρρωση των ανωτέρω, παραθέτω συνοπτικά μαρτυρίες αξιωματικών και οπλιτών της ΕΛΔΥΚ:
Οι μάχες στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ διεξήχθησαν από τις 14-16 Αυγούστου 1974.
Τις παραµονές του «ΑΤΤΙΛΑ 2», το µεγαλύτερο µέρος της ΕΛΔΥΚ βρέθηκε σε χώρους διασποράς, νότια του στρατοπέδου και πολύ κοντά σε αυτό. Στις 13 Αυγούστου συµπτύχθηκε προς το χωριό Λακατάμια.
Στο στρατόπεδο παρέμειναν τρεις λόχοι, υπό τον αντισυνταγματάρχη Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο. Η πρώτη τουρκική επίθεση εκδηλώθηκε στις 14 Αυγούστου, αργά το πρωί, αφού προηγήθηκε προσβολή του στρατοπέδου από την αεροπορία και το πυροβολικό.
Προπορεύονταν τα άρματα και σε πυκνούς σχηματισμούς ακολουθούσε η ΤΟΥΡΔΥΚ, ενισχυμένη με 700 επιπλέον άνδρες.
Μέχρι το απόγευμα, οι Τούρκοι είχαν διενεργήσει τρεις επιθέσεις, αλλά προσέκρουσαν στη σθεναρή αντίσταση της ΕΛΔΥΚ, οι μαχητές της οποίας αγνοούσαν ότι στο άλλο άκρο της Λευκωσίας, στη Μια Μηλιά, η άμυνα είχε καταρρεύσει.
Την επομένη, 15 Αυγούστου, επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. Παρότι ο Αντισυνταγματάρχης Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος ζήτησε ενισχύσεις, έλαβε μόνο τρία τεθωρακισμένα οχήματα Marmon-Herrington, τα οποία θα ήταν εύκολη λεία για τα Μ-48 των τούρκων.
Παρ’ όλα αυτά, οι νέες τουρκικές επιθέσεις αντιμετωπίσθηκαν με επιτυχία. Μπροστά από τις θέσεις άμυνας των ανδρών της ΕΛΔΥΚ, έπεσαν δεκάδες τούρκοι στρατιώτες, μερικοί δε έφθασαν στα ακραία συρματοπλέγματα του στρατοπέδου, επάνω στα οποία φονεύθηκαν.
«Στις 15 Αυγούστου, πήγε σχεδόν μεσημέρι και οι τούρκοι δεν μας ενόχλησαν. Κατά τις 11.00 άρχισε η επίθεσή τους, πιο οργανωμένη από τις άλλες. Ανάμεσα στα άρματα εκινείτο το πεζικό και προπορευόταν ένας αξιωματικός, ο οποίος έδινε τα παραγγέλματα με μία σφυρίχτρα.
Σφύριζε, ξεκινούσανε. Ξανασφύριζε, σταματούσανε. Μας έκανε εντύπωση ότι επιτίθεντο αφύλαχτοι, γι’ αυτό και είχαν φοβερές απώλειες. Έφθασαν πολύ κοντά μας και εμείς είχαμε διαταγή από τον λοχαγό Σταυριανάκο να τους αφήσουμε να πλησιάσουν και μετά να κτυπήσουμε.
Εμείς ήμασταν 33 άτομα. Βάλαμε ξιφολόγχη, βγήκαμε έξω και τους κυνηγήσαμε σε μία ευθεία.
Κάποιοι από τους Τούρκους πέρασαν το δρόμο και διέφυγαν. Οι περισσότεροι όμως, περίπου 100, κρύφτηκαν πίσω από ένα υδραγωγείο.
Έβγαζαν το κεφάλι τους σιγά σιγά και προσπαθούσαν να διασχίσουν το δρόμο. Όποιοι πέρασαν, γλίτωσαν. Κάποια στιγμή επεχείρησαν να βγουν όλοι μαζί. Στήσαμε τα πολυβόλα και τους θερίσαμε. Ανέβηκε το ηθικό μας. Μας συγκίνησε ότι αυτό έτυχε την ημέρα της Παναγίας».
Στις 16 Αυγούστου η εχθρική πίεση κατέστη πλέον αφόρητη. Τους ηρωικούς άνδρες της ΕΛΔΥΚ προσέβαλαν αεροσκάφη, πυροβόλα, όλμοι. Μέσα στο στρατόπεδο τα πάντα μεταβλήθηκαν σε σωρούς ερειπίων.
Στις 11.00, οι Τούρκοι προσέγγισαν επικίνδυνα τις θέσεις των αμυνομένων, παρά τις μεγάλες τους απώλειες. Τότε, και ενώ τα άρματα των Τούρκων απείχαν λίγα μόλις μέτρα, έπεσε ηρωικά ο Μανιάτης Λοχαγός Σωτήρης Σταυριανάκος.
Σύμφωνα με μαρτυρίες ανδρών του, ο Λοχαγός Σταυριανάκος, μόνος, εξήλθε από το όρυγμά του για να αντιμετωπίσει το προπορευόμενο άρμα μάχης. Προφανώς υπολόγισε ότι αναχαιτίζοντας το εχθρικό άρμα, θα ανέκοπτε την τουρκική επίθεση.
Στις 11.30 διερράγη το αριστερό τμήμα της αμυντικής διάταξης. Οι άνδρες της ΕΛΔΥΚ προσβάλλονταν τώρα από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις, κινδυνεύοντας με περικύκλωση και εγκλωβισμό.
Η κατάσταση ήταν απελπιστική και οι Τούρκοι εισέρχονταν πλέον εντός του στρατοπέδου, όταν ο Αντισυνταγματάρχης Σταυρουλόπουλος διέταξε υποχώρηση.
«Για να γίνει η οπισθοχώρηση σωστά, έπρεπε να φύγουν οι πρώτοι από τη μέση, να κρατάμε οι υπόλοιποι από τα πλάγια και σιγά σιγά, ένας ένας, να φεύγουμε, μέχρι να φύγουν και οι τελευταίοι. Διέταξα οπισθοχώρηση, αλλά δεν έφευγε κανείς.
Είχαμε δεθεί μεταξύ μας. Ήξεραν οι μεσαίοι που έπρεπε να φύγουν πρώτοι, ότι οι τελευταίοι θα σκοτωθούν. Κάποια στιγμή κάποιος ξεκίνησε. Οι περισσότεροι από εμάς φονεύθηκαν κατά την υποχώρηση… Φεύγοντας είδα τον Λοχαγό Σταυριανάκο σκοτωμένο.
Δεκάδες άνδρες της ΕΛΔΥΚ φονεύθηκαν, καθώς υποχωρούσαν προς το ύψωμα «Γρηγορίου» νοτιοανατολικά του στρατοπέδου. Άλλοι παρέμειναν στα ορύγματά τους αρνούμενοι να τα εγκαταλείψουν.
Από τις 13.30 και για τουλάχιστον δύο ώρες διήρκεσαν οι μάχες μέσα στο στρατόπεδο, ακόμα και σώμα με σώμα. Αρκετοί παρέμειναν εκεί και έδωσαν την τελευταία μάχη, είτε γιατί τραυματίστηκαν είτε γιατί δεν θέλησαν να υποχωρήσουν.
Εντός του στρατοπέδου, οι εισβολείς επιδόθηκαν σε απερίγραπτες ωμότητες, αποκεφάλισαν δέκα σορούς νεκρών της ΕΛΔΥΚ και τοποθέτησαν τα κεφάλια στο οδόστρωμα, στην είσοδο του στρατοπέδου, όπου έσπευδαν, ο ένας μετά τον άλλο, να φωτογραφηθούν.
Στο ίδιο σημείο, άφησαν εκτεθειμένα επί ημέρες άλλα πτώματα, αφού πρώτα τα έγδυσαν. Οι τουρκικές απώλειες κατά την επιχείρηση κατάληψης του στρατοπέδου υπήρξαν τόσο μεγάλες, ώστε ο διοικητής της ΤΟΥΡΔΥΚ, συνταγματάρχης Κορτίκογλου, αντικαταστάθηκε.
Η ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΗΜΕΡΑ
Ήταν 08.30΄ το πρωί, όταν δεκάδες Τούρκικα αεροσκάφη άρχισαν ανενόχλητα να βομβαρδίζουν εκ νέου το στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ.Έριχναν κάθε είδους βόμβες, ρουκέτες και το φρικτό ναπάλμ.
Ακολούθησε το πυροβολικό και οι όλμοι. Οι Τούρκοι άρχισαν να κινούνται από δύο κατευθύνσεις. Από τον Γερόλακο και από το μέρος του Κιόνελι. Είναι πλέον σε απόσταση 800 μέτρων.
Προηγούνται τα άρματα και ακολουθεί πλήθος πεζικών τμημάτων. Ήρθαν νέα ξεκούραστα τμήματα Καταδρομών. Οι Τούρκοι εκείνη την ημέρα είχαν αποφασίσει πως θα θυσίαζαν τα πάντα για να καταλάβουν το στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ.. Πίστευαν πως μέσα υπάρχουν πάνω από 1.000 αμυνόμενοι στρατιώτες.
Ταυτόχρονα και από άγνωστη μέχρι σήμερα αιτία, σταμάτησε τα δραστικά πυρά της και η 187 Μ.Π. Οι Τούρκοι δεν πίστευαν στα μάτια τους. Έμειναν αποσβολωμένοι να κοιτάζουν το στρατόπεδο μπροστά τους. Σαράντα βαριά άρματα και τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού ξεχύθηκαν κατά πάνω στον 4ο Λόχο και τον Λόχο Διοικήσεως.
Οι ελληνικές απώλειες:
Ως προς το στρατιωτικό προσωπικό, ο θλιβερός κατάλογος ήταν:
Νεκροί Ελλαδίτες αξιωματικοί: 18 (οι 3 της ΕΛΔΥΚ)
Νεκροί Ελλαδίτες οπλίτες: 70 (οι 41 της ΕΛΔΥΚ)
Νεκροί Κύπριοι οπλίτες: 269
Αγνοούμενοι Ελλαδίτες, αξιωματικοί και οπλίτες: 83.
Οι αγνοούμενοι Κύπριοι στρατιωτικοί ανήλθαν σε αρκετές εκατοντάδες. Το σύνολο των τραυματιών έφθασε τους 1.300 αξιωματικούς και οπλίτες.
Οι τουρκικές απώλειες:
Οι τουρκικές απώλειες υπολογίζονται ότι ξεπέρασαν τους 5.000 αξιωματικούς και οπλίτες.
Ανάμεσά τους υπήρξαν πολλοί ανώτεροι αξιωματικοί, ενώ οι απώλειες που υπέστησαν συγκεκριμένες μονάδες, όπως αυτές των αλεξιπτωτιστών, υπήρξαν συντριπτικές.
Κυρίες και κύριοι,
το κυπριακό πρόβλημα είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Λύση του προβλήματος μπορεί να συντελεσθεί μόνο όταν αποχωρήσουν τα στρατεύματα κατοχής και οι έποικοι, αρθούν τα εγγυητικά και επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας και επιστραφούν τα κατεχόμενα εδάφη και περιουσίες στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους.
Η Κύπρος ως κράτος μέλος της Ε.Ε έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να εξασφαλίσει για όλους τους νόμιμους πολίτες της, ελληνοκυπρίους, τουρκοκυπρίους, Μαρωνίτες, αρμένιους και λατίνους, μια κοινή πατρίδα, ευρωπαϊκή, δημοκρατική, ελεύθερη ευημερούσα.
Σήμερα, είναι ημέρα, που τιμούμε τους ηρωικούς νεκρούς μας, ελλαδίτες και Έλληνες της Κύπρου, που θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία, την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, την τιμή, την αξιοπρέπεια και την ύπαρξη του ελληνισμού στην Κύπρο.
Έχουμε την συνείδηση, την γνώση και καταλαβαίνουμε ότι 43 χρόνια είναι πολλά. Ότι ο χρόνος παγιώνει τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής. Το γεγονός όμως αυτό δεν μας νομιμοποιεί λογικά, ιστορικά και εθνικά να συρθούμε σε μια όποια λύση ή δήθεν εφικτή λύση, μας πιέζουν να δεχθούμε η Τουρκία και κράτη που έχουν προφανή συμφέροντα από λύσεις τύπου σχεδίου Ανάν, το οποίο ο κυρίαρχος κυπριακός λαός απέρριψε δημοκρατικά με συντριπτική πλειοψηφία.
Δεν υπάρχει λογικός, συνετός, έλληνας της Κύπρου ή της Ελλάδας, που δεν επιθυμεί λύση του κυπριακού και όσοι ισχυρίζονται ότι υπάρχουν σοβαροί και νουνεχείς κύπριοι που δεν θέλουν λύση, δεν υπηρετούν ούτε την αλήθεια, ούτε την ενότητα που είναι απαραίτητος όρος και προϋπόθεση για την επιτυχία του αγώνα μας.
Κυρίες και κύριοι, οφείλουμε να ευχαριστήσουμε από καρδιάς τον ελληνικό λαό, για την συνεχή και αδιάλειπτη συμπαράταξη στον αγώνα μας και κυρίως τα παλικάρια της ΕΛΔΥΚ και τους συγγενείς των ηρωικών νεκρών του 1974.
Εμείς ολόψυχα θέλουμε πραγματική και αληθινή λύση. Θέλουμε επανένωση της πατρίδας μας και γι΄αυτή θα αγωνιζόμαστε όσα χρόνια και αν περάσουν.
Δεν θα υποκύψουμε, όμως σε κανένα εκβιασμό και καμία απειλή, όπως δεν υπέκυψαν οι πολεμιστές της ΕΛΔΥΚ και δεν θα ενδώσουμε σε λύση χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς προοπτική.
Τιμή και δόξα στους ηρωικούς νεκρούς, στους αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες της ΕΛΔΥΚ.