O πολιτιστικός προγραμματισμός στο πλαίσιο του επιχειρησιακού προγραμματισμού των Δήμων στην τρέχουσα συγκυρία

Διοργανώθηκε 11 έως 12 Δεκεμβρίου στη Θεσσαλονίκητο συνέδριο με θέμα "Δημιουργική και Πολιτιστική Οικονομία: χωρικές αναπτυξιακές πολιτικές" από το Τμήμα Μηχανικών χωροταξίας και ανάπτυξης της Πολυτεχνικής σχολής του ΑΠΘ, το Ινστιτούτο Περιφερειακής Ανάπτυξης και το Τμήμα Οικονομικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου πανεπιστημίου. Ακολουθεί η εισήγηση στο συνέδριο με τίτλο "O πολιτιστικός προγραμματισμός στο πλαίσιο του επιχειρησιακού προγραμματισμού των Δήμων στην τρέχουσα συγκυρία"

#Κωνσταντίνα Αγγελέτου
#Μαρία Ψαρρού
Το μέγεθος και ο χαρακτήρας της παρέμβασης της τοπικής αυτοδιοίκησης στο πεδίο του πολιτισμού δεν υπάγονται σε κάποιο γενικό κανόνα, με αποτέλεσμα να καταγράφονται σημαντικές διαφοροποιήσεις από χώρα σε χώρα. Καθοριστικοί παράγοντες για τη διαμόρφωσή τους θεωρούνται: οι εθνικές στάσεις απέναντι στον πολιτισμό και την πολιτιστική πολιτική, η ιδεολογία των τοπικών αρχόντων, τα επίπεδα της τοπικής αυτονομίας, η ικανότητα προσέλκυσης επενδυτικών κεφαλαίων από την περιοχή, διαμόρφωση της γεωγραφίας των εθνικών πολιτιστικών οικονομιών, το μέγεθος και τη φύση της τοπικής αγοράς και η επίδραση ξένων μοντέλων πολιτιστικής πολιτικής (Bianchini, 1994:19).

Το τρέχον μοντέλο της πολιτιστικής πολιτικής της χώρας μας χαρακτηρίζεται ως μικτό καθώς αποτελείται τόσο από κεντρικά όργανα (Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού) που παρεμβαίνει θέτοντας προτεραιότητες κυρίως στο πεδίο της πολιτιστικής κληρονομιάς, όσο και από περιφερειακούς και τοπικούς οργανισμούς, που επιφορτίζονται με την ανάπτυξη και υλοποίηση προγραμμάτων στην επικράτειά τους.

Οι λειτουργίες που επιτελεί η τοπική αυτοδιοίκηση, σε σχέση με τον πολιτισμό, συνίστανται στις εξής: οικονομική και ηθική στήριξη πολιτιστικών πρωτοβουλιών που αναλαμβάνουν ομόλογοι φορείς ή πρόσωπα, άμεση ή έμμεση παραγωγή πολιτιστικών αγαθών και παροχή του πλαισίου για τη σύλληψη και την προώθηση ενός σχεδίου πολιτιστικής πολιτικής (Νούτσος, 2005:Β43).
Ειδικότερα, σύμφωνα με το νέο κώδικα δήμων και κοινοτήτων, ο πολιτισμός αποτελεί έναν από τους 7 τομείς αρμοδιοτήτων των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης που συστηματοποιούνται και ενισχύονται, καθώς αναβαθμίζεται η συμβολή τους στην πολιτιστική ανάπτυξη των περιοχών τους (Παυλόπουλος, 2007). Ειδικότερα, βάσει του άρθρου 75, ενθαρρύνεται η ίδρυση πολιτιστικών και πνευματικών κέντρων, καλλιτεχνικών συνόλων, αλλά και η μελέτη και εφαρμογή προγραμμάτων, η διοργάνωση συναυλιών, θεατρικών παραστάσεων και εκδηλώσεων, προωθούνται οι πολιτιστικές ανταλλαγές σε διεθνές επίπεδο, προβλέπεται η αποφασιστική συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης στην ανάπτυξη του τοπικού πολιτιστικού τουρισμού, ενώ της παρέχεται η δυνατότητα ανάληψης της συντήρησης και αξιοποίησης παραδοσιακών και ιστορικών κτιρίων.



Με την εφαρμογή του Καλλικράτη, συστήνεται υποχρεωτικά σε κάθε δήμο υπηρεσιακή μονάδα παιδείας, πολιτισμού, αθλητισμού και νέας γενιάς. Ανατίθεται επίσης στους δήμους, η χορήγηση αδειών ίδρυσης και λειτουργίας ιδιωτικών μουσικών ιδρυμάτων (ωδείων, μουσικών σχολών, χορωδιών, συμφωνικών ορχηστρών και συγκροτημάτων μουσικής δωματίου), η επιχορήγηση φορέων που αναπτύσσουν πολιτιστικού χαρακτήρα δραστηριότητες στη χωρική αρμοδιότητα του δήμου, η χορήγηση άδειας λειτουργίας εκθέσεων βιβλίου και η συμμετοχή εκπροσώπου του οικείου δήμου στην οργανωτική επιτροπή φεστιβάλ τοπικής εμβέλειας.
Οι πρόσθετες αρμοδιότητες σε συνδυασμό με τη συνένωση των δήμων επηρέασαν έντονα τους φορείς άσκησης πολιτιστικής πολιτικής σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, καθώς η διοικητική μεταρρύθμιση επέφερε μια σειρά από αλλαγές στην άσκηση της πολιτιστικής πολιτικής των δήμων, λόγω των υποχρεωτικών συγχωνεύσεων δημοτικών επιχειρήσεων και νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου με που ανέπτυσσαν πολιτιστική δραστηριότητα και της διεύρυνσης των γεωγραφικών ορίων των δήμων.


Η δε οικονομική κρίση, απόρροια των γενικότερων οικονομικών ανακατατάξεων σε παγκόσμιο επίπεδο είχε ως συνέπεια την υπαγωγή της Ελλάδας σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και έθεσε ασφυκτικούς περιορισμούς στις δημόσιες δαπάνες για τον πολιτισμό, με αποτέλεσμα η στενότητα πόρων να αποτελεί συνθήκη εργασίας. Εξάλλου, οι χρηματοοικονομικοί πόροι των φορέων άσκησης πολιτιστικής πολιτικής σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο προέρχονται κυρίως από κρατικές επιχορηγήσεις, ενώ τα επίπεδα χορηγιών παραμένουν χαμηλά, καθώς το θεσμικό πλαίσιο για τη χορηγία που αναπτύχθηκε πρόσφατα, προσκρούει τόσο σε εμπόδια κουλτούρας προσέλκυσης χορηγών από πολλούς δημόσιους φορείς, αλλά και στη φειδώ του ιδιωτικού τομέα λόγω κρίσης.
Ταυτόχρονα, οι διαθέσιμοι ανθρώπινοι πόροι περιορίζονται λόγω των προωθούμενων πολιτικών για συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, στις οποίες συγκαταλέγονται η εφεδρεία και διαθεσιμότητα για ορισμένες κατηγορίες του υφιστάμενου προσωπικού, μείωση του μισθολογικού κόστους και περιορισμό των νέων προσλήψεων.


Σε αυτό το πλαίσιο, η αποτελεσματικότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης ως προς τη χάραξη και την υλοποίηση της πολιτιστικής πολιτικής αποδίδεται ως ένα συνεχές με διαβαθμίσεις. Δεν πρόκειται για νέα βέβαια διαπίστωση καθώς ανέκαθεν υπήρχαν δημοτικές αρχές και φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης για τους οποίους ο πολιτιστικός τομέας βρισκόταν σε πρώτη προτεραιότητα, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι κάθε δημοτικός προϋπολογισμός πρέπει να ξεκινά από τον πολιτισμό (Μπένος, 2002:56) και άλλοι για τους οποίους η πολιτιστική δυνατότητα αποτελεί υποχρέωση του δήμου και η υποχρέωση αυτή, πολλές φορές ταυτίζεται με το δωρεάν (Γασπαρινάτος, 2002:216), και όταν υπάρχει συρρίκνωση πόρων εύλογα περιορίζεται.


Η συρρίκνωση των διαθέσιμων οικονομικών πόρων, η μείωση του ανθρώπινου δυναμικού, η αναδιοργάνωση των δομών και η επιβεβλημένη από τις συνθήκες έμφαση στη διαχείριση των οξυμένων προβλημάτων της καθημερινότητας, διαμόρφωσαν ένα ιδιαίτερα απαιτητικό πλαίσιο λήψης αποφάσεων για την τοπική αυτοδιοίκηση, με μικρότερες και μεγαλύτερες προκλήσεις, μικρότερα και μεγαλύτερα προβλήματα, η αποτελεσματική διαχείριση των οποίων προϋποθέτει ευέλικτο και ρεαλιστικό προγραμματισμό και διαχείριση της λειτουργίας των δήμων με γνώμονα τη βιώσιμη ανάπτυξη, τέταρτος πυλώνας της οποίας θεωρείται ο πολιτισμός.


Σημείο εκκίνησης για τον πολιτιστικό προγραμματισμό συνιστά η πολιτιστική χαρτογράφηση, η καταγραφή δηλαδή των υλικών και άυλων πολιτιστικών πόρων (μνημείων, παράδοσης, έργων τέχνης, μνημείων, υφιστάμενων πολιτιστικών οργανισμών και επιχειρήσεων της δημιουργικής βιομηχανίας αλλά και του δημιουργικού ανθρώπινου δυναμικού της περιοχής) με σκοπό την αποτύπωση της υφιστάμενης κατάστασης. Στη συνέχεια, διατυπώνεται το όραμα και η στρατηγική, που στη συνέχεια εξειδικεύονται σε συγκεκριμένες ενέργειες. Ταυτόχρονα, προβλέπεται η συνεχής διαδικασία ενσωμάτωσης παραμέτρων του πολιτισμού σε όλες τις εκφάνσεις του δημοτικού προγραμματισμού και της λήψης αποφάσεων.


Η επίτευξη όλων των παραπάνω προϋποθέτει σαφώς την ανάπτυξη ολοκληρωμένων προγραμμάτων δράσης που θα αποδώσουν καρπούς μέσα από τη θεμελίωση συνεργασιών της τοπικής αυτοδιοίκησης με τον δημόσιο, ιδιωτικό και εθελοντικό τομέα (Μερκούρη, 1993: 79). Ο αναθεωρημένος ρόλος των δημοτικών αρχών καθιστά επιτακτική δηλαδή την εναρμόνιση της ατζέντας και των πόρων μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Παράλληλα, απαιτούνται πιο ευέλικτα και ευαίσθητα συστήματα δημοτικού προγραμματισμού και ικανότητες για να ξεπεραστούν τα διοικητικά εμπόδια και οι γραφειοκρατικοί ύφαλοι. Εξάλλου, ο στόχος της ολοκληρωμένης περιφερειακής ανάπτυξης μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από γνήσια περιφερειακή πολιτιστική ζωή και με όχημα την τοπική αυτοδιοίκηση και τις παράλληλες πρωτοβουλίες μελών της τοπικής κοινωνίας (Μπιτσάνη, 2004:120).



Ακολουθεί η αναλυτική παρουσίαση με θέμα τον πολιτιστικό προγραμματισμό στο πλαίσιο του επιχειρησιακού προγραμματισμού των Δήμων στην τρέχουσα συγκυρία.


Βιβλιογραφία


City of Torondo (2008) Creative city planning framework: a supporting document to the agenda for prosperity, prospectus for a great city: http://www.toronto.ca/culture/pdf/creative-city-planning-framework-feb08.pdf
Compendium of Cultural Policies and Trends in Europe, Council of Europe ERI Carts, 13th Edition, 2006: http://www.culturalpolicies.net
Creativity City Network of Canada (2010) Cultural mapping toolkit http://www.creativecity.ca/database/files/library/cultural_mapping_toolkit.pdf
Green Paper on the Cultural Policies of Local and Regional Authorities in Europe, Les Rencontres, Association of European Cities and Regions for Culture (2004): http://www.lesrencontres.eu/images/stories/pdf/livrevertgbplanches.pdf
Hawkes J., The fourth pillar of sustainability: culture’s essential role in public planning: http://www.culturaldevelopment.net/downloads/FourthPillarSummary.pdf
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_06/03/2011_434597 (2 Απριλίου 2011).
Επτακοίλη Γ. και Πουρνάρα Μ. Ο Καλλικράτης ξέχασε τον πολιτισμό, Η Καθημερινή, 6/3/2011.
Λήδα Καρανικολού, Πολιτισμός σε κρίση, Athensvoice, 24/1/2010 (http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/325/πολιτισμός-σε -κρίση-1).
Μαργαρίτα Πουρνάρα, SOS του πολιτισμού προς χορηγούς, Η Καθημερινή, 11/7/2010. (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_11/07/2010_407239).
N. 3852/7.6.2010 «Νέα αρχιτεκτονική της διοίκησης και της αποκεντρωμένης Διοίκησης – Πρόγραμμα Καλλικράτης».
Ν.3463/2006 «Κύρωση του κώδικα δήμων και κοινοτήτων».
Ν.3845/6.5.2010 «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».
Bianchini F. (1994) H ανάπλαση των ευρωπαϊκών πόλεων στο Bianchini F. και Parkinson M. (1994) Πολιτιστική πολιτική και αναζωογόνηση των πόλεων: η εμπειρία της δυτικής Ευρώπης, 17-34, ΕΕΤΑΑ.
Bianchini F. και Bloomfield J. (1996) Urban cultural policies and the development of citizenship: reflections on contemporary European experience, Culture and policy 7(1), 85-113.
Evans G. (2001) Cultural planning: an urban renaissance, London, Routledge.
Ghilardi L. (2001) Cultural planning and cultural diversity, στο Differing diversities: cultural policy and cultural diversity, research position paper no 4, Strasburg, Council of Europe Publishing.
Hawkes J. (2001) The fourth pillar of sustainability: culture’s essential role in public planning. Melbourne: Cultural Development Network & Common Ground Press.
UNESCO (1969) Cultural policy: a preliminary study, Paris.
Zukin S. (1995) The culture of cities, Blackwell, Oxford.
Αθανασόπουλος Δ. (1994) Τοπική αυτοδιοίκηση και πολιτισμική ανάπτυξη στο Πολιτισμός και τοπική δημοκρατία: η αφανής πλευρά μιας προφανούς σχέσης, Ελληνική Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης, Αθήνα.
Γασπαρινάτος Κ. (2002) Εισήγηση στο Συνέδριο «Πόλη και Πολιτισμός», 18 – 20 Απριλίου 2002, Ζάκυνθος, Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας.
Ιωαννίδης Γ. (2010α) Πρόγραμμα «Καλλικράτης» και πολιτιστικοί θεσμοί της αυτοδιοίκησης: τάσεις, χαρακτηριστικά και ανασυνθέσεις», Εισήγηση στο 16ο Συνέδριο Συνδέσμου Ελλήνων Περιφερειολόγων «Η περιφερειακή διάσταση της νέας στρατηγικής: Ευρώπη 2020», Πρακτικά Συνεδρίου, 115-121.
Κόνσολα Ν. (1982) Οργάνωση της πολιτιστικής διοίκησης, Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Κόνσολα Ν. (1990) Πολιτιστική δραστηριότητα και κρατική πολιτική στην Ελλάδα: η περιφερειακή Διάσταση, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα.
Κόνσολα Ν. (2000) Θέματα πολιτιστικής πολιτικής, Πανεπιστημιακές σημειώσεις, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών.
Μερκούρη Μ. (1993) Εισήγηση στο Συνέδριο της Ύδρας, «Πολιτισμός και τοπική αυτοδιοίκηση». Συμπεράσματα Συνεδρίου.
Μπένος Σ. (2002) Εισήγηση στο Συνέδριο «Πόλη και Πολιτισμός», Ζάκυνθος 18 – 20 Απριλίου 2002, Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας.
Μπιτσάνη Ε. (2004) Πολιτισμική διαχείριση και περιφερειακή ανάπτυξη, Εκδόσεις Διόνικος
Νούτσος Π. (2005) Η πολιτική πολιτισμού της τοπικής αυτοδιοίκησης, Το Βήμα, 10/7/2005, Β43.
Παυλόπουλος Π. (2007) Πολιτισμός και ΟΤΑ, Ομιλία Υπουργού στην Ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Στρατηγικού Σχεδιασμού.
Σκιά – Πανοπούλου Χ. (1996) Περιφερειακή πολιτιστική πολιτική, Σημειώσεις Τμήματος Διοίκησης Μονάδων Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ΤΕΙ Καλαμάτας.
Τσιλίρας Α. (2010) Οι δημοτικές επιχειρήσεις πολιτιστικής ανάπτυξης στο νέο τοπίο, Lorem Ipsum, Καλαμάτα.